Monday, October 31, 2005

Το αστείο της ημέρας!

Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης...

Κάτι τέτοιο πήρε το αυτί μου στο ραδιόφωνο. Το πιο σύντομο αστείο της ημέρας. Καλό!

Στην καλύτερη περίπτωση, το παρακάτω σενάριο αύξησης...

Ρωτάει ο Άγγλος τον Γερµανό:

- Πήρατε αύξηση φέτος;
- Πήραµε!
- Και τί τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα ένα σπίτι στις Άλπεις.
- Και τα υπόλοιπα;
- Με τα υπόλοιπα αγόρασα µια Porche 911 Carrera.

Ρωτάει ο Γερµανός τον Γάλλο:

- Πήρατε αύξηση φέτος;
- Πήραµε!
- Και τί τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα για την κόρη µου ένα διαµέρισµα στις Κάννες.
- Και τα υπόλοιπα;
- Με τα υπόλοιπα αγόρασα ένα Audi A6 Avant.

Ρωτάει ο Γάλλος τον Έλληνα:

- Πήρατε αύξηση φέτος;
- Πήραµε!
- Και τί τα έκανες;
- Ε, να, αγόρασα ένα παπάκι 125 cc.
- Και τα υπόλοιπα;
- Τα υπόλοιπα τα τσόνταρε η µάνα µου!!!

ΥΓ. Το "ανέκδοτο" courtesy of Panais! Thanks!

9-19

Τελικά, ο καρκινικός δείκτης 9-19, τί δείχνει; Πάγκρεας και ωοθήκες ή πάγκρεας, στομάχι και έντερο; Κοκορετσάκι δηλαδή;

Sunday, October 30, 2005

90o αριστερά



-Κουμπάρε, τί δείχνει αυτή η φωτογραφία; Δεν την καταλαβαίνω.
-Χμ... δεν ξέρω, είναι πολύ σκοτεινή.
-Κάτσε να συγκρίνουμε με τους γύρω πίνακες, μήπως βγάλουμε άκρη. Από το μοναστήρι είναι;
-Προφανώς. Τί είναι αυτό το φως κάτω δεξιά; Λες να είναι τα κεριά; Μα ναι!
-Το ιερό από το μοναστήρι των καλογραιών των Capuchinas είναι δηλαδή;
-Ναι, κοίτα πιο προσεχτικά την παραδιπλανή φωτογραφία και κάνε την σύγκριση, γυρνώντας 90ο αριστερά. Έχουν κρεμάσει τον πίνακα ανάποδα!

-Κύριε! Έρχεστε λίγο;
-Παρακαλώ, σε τί μπορώ να σας βοηθήσω;
-Εμείς μπορούμε μάλλον να σας βοηθήσουμε. Έχετε κρεμάσει ανάποδα την συγκεκριμένη φωτογραφία, κοιτάξτε τα κεριά που έχουν ξαπλώσει στο πάτωμα. Συγκρίνετε με το ιερό, απλά εδώ είναι σκοτεινά.
-Δεν τους κρέμασα εγώ τους πίνακες.
-Δεν έχει σημασία, δεν σας κάνουμε παρατήρηση. Απλά σας ενημερώνουμε, για να το διορθώσετε πριν λήξει η έκθεση.

Ηθικό δίδαγμα: η επίμονη περιέργεια της μιας και η οξυδερκής παρατηρικότητα του άλλου, εντόπισαν ένα πίνακα κρεμασμένο ανάποδα στην πολύ ενδιαφέρουσα και ικανοποιητικά οργανωμένη έκθεση του Luis Barragán.

Και το πιο ελπιδοφόρο; Σάββατο πρωί, η νέα πτέρυγα του μουσείου Μπενάκη γεμάτη από κόσμο, το ίδιο και το καφέ του. Έστω και με 90ο απόκλιση στο ιερό του Convento de las Capuchinas Sacramentarias στο Tlalpan - που ήταν και λάθος γραμμένος ο τίτλος, γιατί ήταν μοναστήρι γυναικών και όχι ανδρών. Αλλά οκ, ας μην γίνομαι πολύ quejica και ας μην γκρινιάζω επειδή υπήρχε ένας λάθος τίτλος σε ένα αρχιτεκτονικό έργο και ένας ανάποδα κρεμασμένος πίνακας, δεν παύει να είναι μια αξιόλογη προσπάθεια και παρουσίαση του έργου αυτού του σπουδαίου Μεξικανού αρχιτέκτονα.

Saturday, October 29, 2005

Chile-Venezuela 0-1

Τελευταίο μέρος του αφιερώματος στον Λατινοαμερικάνικο Κινηματογράφο.
Συνοδευόμενο από μια απορία: πώς είναι δυνατόν ένα αφιέρωμα σε 20+ χώρες να κρατά μόνο 1 εβδομάδα; Ακόμα και οι πιο "πορωμένοι" από εμάς, πόσες ταινίες προλαβαίνουμε και αντέχουμε να δούμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Και μάλιστα τέτοιου είδους, που όπως και να το κάνουμε, δεν είναι οι εύπεπτες αμερικάνικες χαζομαρούλες που κυκλοφορούν κατά κόρον... οι Λατινοαμερικάνικες ταινίες χρειάζονται κάποια αντοχή, δεν μπορεί να τις βλέπει κανείς με το ... κιλό! Καλά αυτού του είδους τα αφιερώματα, αλλά να μη γίνονται μόνο για τους υπαλλήλους των Πρεσβειών, να οργανώνονται έτσι ώστε να μπορεί να τα παρακολουθήσει ένα ευρύτερο μέρος του κοινού.

La Pluma Del Arcángel (Η Πένα Του Αρχάγγελου)



Ταινία βασισμένη σε ένα διήγημα του Arturo Uslar Pietri, ενός από τους μεγαλύτερους και πολυγραφέστερους Βενεζολάνους συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο οποίος κριτίκαρε επί 50 χρόνια -έως τα 90 χρόνια περίπου- την κατάσταση στη χώρα του μέσα από τη στήλη του El Pizarrón στην εφημερίδα El Nacional. Ο Pietri είχε πει τη διάσημη φράση "πρέπει να φυτέψουμε το πετρέλαιο", προσπαθώντας να εξηγήσει στους συμπατριώτες του ότι θα έπρεπε να χειριστούν με μεγάλη προσοχή τα κέρδη που προέρχονται από ένα προϊόν που δεν θα υπάρχει αιώνια και να μην το κατασπαταλήσουν, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη χρονική διάρκεια στη συμβολή του πετρελαίου για την εξέλιξη της πατρίδας τους.
Η ταινία εκτυλίσσεται γύρω στα 1930, σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό των Άνδεων σε μια άγνωστη χώρα, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Καμία έννοια δημοκρατικού πολιτεύματος δεν υπάρχει, οι ανώτατοι άρχοντες έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους κατοίκους, η διαφθορά κυριαρχεί, ο φόβος είναι εμποτισμένος στο πετσί αυτών των ανθρώπων που έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν περιμένουν τίποτα πια. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας νέος τηλεγραφητής, ο Gabriel, σαν από το πουθενά. Ντυμένος στα άσπρα, εντυπωσιακός, με βλέμμα διαπεραστικό και μυστηριώδες. Η πλοκή στηρίζεται σε αυτόν και τον βοηθό του, τον νεαρό Lazarillo, τον οποίο προσπαθεί να "εκπαιδεύσει", ξεκινώντας τα μαθήματα με μια ερώτηση: "γιατί υπακούς;". Το μάθημα αποσκοπεί στην αμφισβήτηση κάθε είδους παράλογης εξουσίας και για να το πετύχει, αρχίζει και αλλάζει το περιεχόμενο των τηλεγραφημάτων, "βελτιώνοντας" την πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων. Οι λέξεις έχουν το νόημα που εμείς θέλουμε να τους δώσουμε, "όλη η δύναμη βρίσκεται στις λέξεις, οι λέξεις μπορούν να φέρουν την αλλαγή", λέει συνέχεια στο βοηθό του και αυτό πράττει, αλλάζοντας πραγματικά την ζωή κάποιων βασανισμένων ανθρώπων, του δάσκαλου που πετάχτηκε σε ένα μπουντρούμι γιατί θέλησε να μάθει στους μαθητές τον Εθνικό Ύμνο, της όμορφης κοπελίτσας που βιάστηκε από τον γιο του προύχοντα και πάει λέγοντας, μακρύς ο κατάλογος αυτών που έπεσαν θύματα της παράλογης διαχείρισης της εξουσίας. Το τέλος της ταινίας δεν έχει τόση σημασία, κάποια στιγμή γίνεται αντιληπτό το "παιχνίδι" του, αυτός εξαφανίζεται "ίσως πέταξε", όπως λέει ο βοηθός, ο οποίος καταλήγει στη φυλακή επί βοήθησε τον τηλεγραφητή. Δεν δείχνει όμως καθόλου λυπημένος ή μετανοιωμένος, αντίθετα, έχει αντρωθεί και συνειδητοποιήσει την αξία των λέξεων, γράφει τώρα αυτήν την ιστορία και καταλήγει ότι δεν θα ξαναϋπακούσει πια σε κανέναν, εκτός από την καρδιά του.
Ο τηλεγραφητής Iván Tamayo , καθώς είναι κυρίως θεατρικός ηθοποιός, δίνει μια ποιητική νότα στην ταινία, σε αντιδιαστολή μάλιστα με τον μουσάτο, μαλλιά, άσχημο διοικητή της αστυνομίας, που είναι και ο πιο άμεσος αντίπαλός του. Υπάρχει μια μαγική πνοή στην ταινία, σε αρκετές στιγμές υπάρχει η αίσθηση ότι κάτι μαγικό μπορεί να συμβεί, ότι ο Gabriel που υπογράφει τα αλλαγμένα τηλεγραφήματα με την λευκή Πέννα από τα φτερά του Αρχάγγελου, θα μπορούσε τελικά ακόμα και να πετάξει. Το εντυπωσιακό στοιχείο της ταινίας είναι ότι ενώ φαίνεται να κυλά ήσυχα και ειρηνικά η ζωή και χωρίς να δίνεται έμφαση στις αγριότητες που γίνονται, ξεχειλίζει ταυτόχρονα η πολιτική και κοινωνική βία που ασκήθηκε από τις πατριαρχικές δικτατορίες που τσάκισαν την Λατινοαμερικάνικη Ήπειρο το πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα. Και ενώ σε αυτό το συμβολικό χωριό ο κόσμος ζει με τον τρόμο των τραγικών οδηγιών που στέλνονται μέσω τηλεγραφημάτων από τον στυγνό δικτάτωρα, έρχεται ένας "Αρχάγγελος" για να καταφέρει να κάνει το θαύμα, να γεμίσει την ατμόσφαιρα με μια τρελλή αίσθηση ευτυχίας, με την αίσθηση ότι το αδύνατο μπορεί να πραγματοποιηθεί και να φωτιστεί ακόμα και το πιο βαθύ σκοτάδι.

Στην ύπαρξη ελπίδας και μαγείας βρίσκεται και η διαφορά της Βενεζολάνικης από την Χιλιανή ταινία.

La Fiebre Del Loco (Ο Πυρετός Του Λόκο*)



Εδώ κυριαρχεί η φτώχεια, η μιζέρια, ο σκληρός αγώνας για επιβίωση, που τελικά οδηγεί στην καταστροφή και στον θάνατο. Δεν υπάρχει διέξοδος σωτηρίας, η ελπίδα πνίγεται στα όμορφα Χιλιανά νερά, μαζί με το loco.
Μεγάλο ατού της ταινίας αυτής η φωτογραφία του Miguel Joan Littin, βοηθά και το πανέμορφο άγριο τοπίο του νησιού Toto (στην ταινία "ξαναβαφτισμένο" Puerto Gala) στον νότο της Χιλής.
Ένα φτωχό ψαροχώρι γεμάτο τσίγκινες παράγκες, όπου λίγες μέρες το χρόνο σφύζει από ζωή, καθώς γίνεται άρση της απαγόρευσης συλλογής του υπό εξαφάνιση loco (συμβολικό όνομα του μαλάκιου, που σημαίνει τρελλός στα ισπανικά) και μαζεύονται εκεί όλων των ειδών οι τυχοδιώκτες, έμποροι, βουτηχτές, πόρνες κλπ. για να μαζέψουν το πολύτιμο φρούτο της θάλασσας και να το πουλήσουν στο εξωτερικό. Είναι το "νέο" χρυσάφι, αυτό το loco που τελικά οδηγεί τους ανθρώπους που θέλουν να πλουτίσουν γρήγορα κι εύκολα χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, στην τρέλλα και στην καταστροφή, σαν μια σύγχρονη σειρήνα που πρώτα ξελογιάζει και μετά τσακίζει τα θύματά της. Οι ιστορίες των πρωταγωνιστών κάπου μπλέκονται και αδυνατίζουν, με αποτέλεσμα να χάνεται ελαφρά ο θεατής. Μελαγχολία σε μικρές δόσεις, ταυτόχρονα όμως υπάρχει και κάποια διαύγεια, κάποια αίσθηση του κωμικού της ζωής. Είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, που μοιάζει όμως κάπως αποσπασματική και αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη τελικά της ελπίδας, με κάνει να την προτιμώ λιγότερο από τις 4 που μπόρεσα να δω στα πλαίσια αυτού του αφιερώματος.

*locο είναι ένα είδος μαλάκιου υπό εξαφάνιση

Tuesday, October 25, 2005

Bar "El Chino"


Buenos Aires, τέλη του 2001. Οικονομική και πολιτική κρίση, ο σώζων εαυτό σωθήτω! Πώς μπορεί να χωρέσει σε ένα τέτοιο "μαύρο" σκηνικό, η ολοκλήρωση ενός αφιερώματος στο Bar El Chino, χωρίς να υπάρχουν τα μέσα, τα χρήματα, ο αγοραστής; Ένα υπαρκτό μέρος, ένα μπαρ στην Pompeya όπου επί 55 χρόνια διατηρούνται αξίες σημαντικές για τους Porteños, όπου τα tangos εξακολουθούν να κλαίνε τον καημό των μεταναστών, όπου η φιλία είναι θρησκεία, όπου μιλά κυρίως η καρδιά. Ο απογοητευμένος από τη ζωή Jorge, εκεί γύρω στα 50 του, αποφασίζει να ολοκληρώσει το ντοκυμαντέρ ύστερα από την παρότρυνση και με την βοήθεια μιας όμορφης πιτσιρίκας δημοσιογράφου. Το τέλος της ταινίας δεν έχει τόση σημασία, η πλοκή είναι ουσιαστικά η πρόφαση.

Πρόκεται για μία ταινία-αφιέρωμα στον El Chino, που πέθανε τον Αύγουστο του 2001 αφού δεν άντεξε τον χαμό του παιδιού του. Οι φίλοι του με αγώνα προσπαθούν να κρατήσουν αυτό που δημιούργησε, ένα μοναδικό μπαρ, που ίσως σε κάποιους από εμάς να θυμίζει λίγο την Απανεμιά μιας άλλης εποχής και τον Γιώργο Ζωγράφο όταν η vodka με πορτοκαλάδα δεν τον είχε ακόμα ζαλίσει ανεπανόρθωτα. Θυμίζει και λίγο την ταβέρνα του Καλουπάκη, έξω από το Λαύριο, όταν μαζευόταν εκεί και τραγουδούσε η χορωδία του Λαυρίου. Το λατιναμερικάνικο χρώμα κρατά την ταινία στην σύγχρονη πραγματικότητα, παρόλο που ταξιδεύει συχνά τον θεατή στην χώρα των tangos, όταν οι άνθρωποι είχαν ακόμα κάποια σημασία, tic aca (εδώ) tac alla (εκεί)...


ΥΓ. Πού έχουμε ξαναδεί τον γιο του Jorge; Σε κάποια ταινία πρόσφατα, αλλά σε ποιά;

Lagos de Montebello, Chiapas, México

México lindo y querido
si muero lejos de tí
Que digan que estoy dormido
Y que me traigan aquí...




Monday, October 24, 2005

Miel para Oshún - Τρίτη 25.10, 21:00 - Μικρόκοσμος



Ο Rey είχε μερικώς δίκιο που με μάλωσε για την σιωπή μου σχετικά με τον Κύκλο Λατινοαμερικάνικου Κινηματογράφου που είναι σε εξέλιξη από τις 20 έως τις 26 Οκτώβρη, στους κινηματογράφους Τριανόν και Μικρόκοσμος.

Η αλήθεια είναι ότι το πήρα χαμπάρι με μικρή καθυστέρηση δυστυχώς και έτσι δεν πρόλαβα να οργανώσω κατάλληλα το πρόγραμμά μου ώστε να απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο αυτό το μίνι αφιέρωμα.

Είδα όμως το Μέλι για τον Οσούν, το οποίο ξαναπαίζεται αύριο στον Μικρόκοσμο. Και προτείνω σε όσους η Κούβα δημιουργεί έστω και το ελάχιστο ενδιαφέρον, να πάτε να την δείτε την ταινία. Είναι λίγο μελό, αλλά ταυτόχρονα είναι και όμορφη, αληθινή. Γεμάτη από την Κούβα και τους ανθρώπους της, σε μια καθημερινή εικόνα, με τα καλά και τα κακά της ζωής και του χαρακτήρα των σημερινών Κουβανέζων.

Ο Humberto Solás είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς σκηνοθέτες της Λατινικής Αμερικής των τελευταίων 50 χρόνων. Οι πρωταγωνιστές απλοί και ανθρώπινοι, ο ταξιτζής μου θύμισε λίγο τον Compay Segundo, με αυτήν την βαθειά βροντερή μισομεθυσμένη φωνή και το περήφανο παράστημα. Εντυπωσιακά τοπία, μουσική που απευθύνεται σε ευρύ κοινό, ανθρώπινη αγωνία και αναζήτηση ταυτότητας, αναζήτηση των ριζών, της ευτυχίας μέσα -κυρίως- από τις ανθρώπινες σχέσεις και όχι από τα υλικά αγαθά.

http://www.cubacine.cu/ficcion/oshun.html

Sunday, October 23, 2005

Eίμαστε... Τρεμάμενη Σάρκα


Carne Trémula (Τρεμάμενη Σάρκα):
ταινία του 97, σενάριο και σκηνοθεσία του Pedro Almodóvar. Πήραν μέρος οι Francesca Neri, Javier Bardem, Liberto Rabal, Angela Molina, José Sancho, Penélope Cruz και Pilar Bardem. Μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη μου ταινία από όσες έχει σκηνοθετήσει ο Almodóvar, ίσως γιατί σηματαδότησε την αρχή της ωριμότητάς του και της απομάκρυνσης από την Movida Madrileña, της οποίας υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς και εκφραστές. Δεν υπήρχε πια και λόγος ύπαρξής της Movida σε ένα οργανωμένο δημοκρατικό καθεστώς, καθώς δημιουργήθηκε στις αρχές του 80 από την ανάγκη των καλλιτεχνών -και όχι μόνο- να δώσουν μια πολιτική απάντηση σε μια Ισπανία που μόλις είχε ελευθερωθεί από μια αναχρονιστική δικτατορία και χρειαζόταν καινούργιο καθαρό και ελεύθερο αέρα.
Το πιο δυνατό σημείο της ταινίας κατά τη γνώμη μου είναι η μουσική της. Εκεί πρωτάκουσα το Somos, από την θεϊκή Chavela Vargas και εκεί πρωτακούστηκε σε ευρύ κοινό ο Duquende, o αγαπημένος -από πιτσιρίκος ακόμα- τραγουδιστής του θρύλου του flamenco Camarón de la Isla, στο El Rosario De Mi Madre.


Somos (Είμαστε):
bolero δυναμίτης του Αργεντινού Mario Clavel, ερμηνεύτηκε από πολλούς λατινοαμερικάνους, αλλά κυρίως έγινε αρχικά γνωστό από την φωνή του Antonio Machín. Σύμφωνα με τον Clavel το bolero είναι ο ρυθμός, το είδος και η πιο όμορφη έκφραση του ρομαντικού τραγουδιού (canción romántica) που κυριάρχησε στην Λατινική Αμερική τον προηγούμενο αιώνα.
Το κύριο θέμα του bolero είναι χωρίς αμφιβολία η αγάπη σε όλες τις μορφές και τις φάσεις της. Στο Somos η αγάπη είναι απαγορευμένη και όταν ολοκληρώνεται με την ένωση των εραστών οδηγεί στο θάνατο, καθώς η συμβίωση είναι ανεύφικτη. Ένας θάνατος πραγματικός ή συμβολικός, η κεντρική ιδέα του Τριστάνου και της Ιζόλδης, του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας. Στην ταινία του Almodóvar υπάρχει ευτυχέστερο τέλος, το τραγούδι ακούγεται την στιγμή που οι ερωτευμένοι καταφέρνουν να ζήσουν τον απαγορευμένο έρωτά τους για πρώτη φορά σε μια αρκετά ποιητική λήψη που απογειώνεται αν κάποιος μπορεί να καταλάβει τα λόγια του τραγουδιού που την συνοδεύει ηχητικά.

Somos-Antonio Machín

Somos-Chavela Vargas

Después que nos besamos
con el alma y con la vida,
te fuiste por la noche
de aquella despedida...
Y yo sentí que al irte
mi pecho sollozaba
la confidencia triste
de nuestro amor así...

Somos un sueño imposible que busca la noche
para olvidarse del mundo, del tiempo, y de todo...
Somos en nuestra quimera doliente y querida
dos hojas que el viento juntó en el otoño... Ay!
(Είμαστε ένα όνειρο αδύνατο που ψάχνει μέσα στην νύχτα
να ξεχαστεί από τον κόσμο, τον χρόνο και από όλα...
Είμαστε στη δική μας πονεμένη και αγαπημένη χίμαιρα
σα δύο φύλλα που ο άνεμος ένωσε το φθινόπωρο.)


Somos dos seres en uno que amando se muere
para guardar en secreto lo mucho que quiere...
pero, ¿qué importa la vida con esta separación?
Somos dos gotas de llanto en una canción!
(Είμαστε δύο υπάρξεις σε μία που αγαπώντας πεθαίνει
για να κρατήσει μυστικό το πόσο αγαπά...
Όμως, τί αξίζει η ζωή με αυτόν τον χωρισμό;
Είμαστε δύο σταγόνες θρήνου σε ένα τραγούδι!)


Nada más, eso somos,
nada más!
(Τίποτα άλλο, αυτό μόνο είμαστε, τίποτα άλλο!)

YΓ. Το πρώτο μάθημα Πολιτισμού της Λατινικής Αμερικής "έκλεισε" με τρυπίτσες στον προφυλακτήρα ενός ταξιτζή. Πιάνεται άραγε για ατύχημα αν το χτυπημένο αυτοκίνητο είναι αθηναϊκό ταξί; Μπα... σε τελική ανάλυση, αν ήμασταν στην Κολομβία το πολύ πολύ να είχα βγάλει το πιστόλι και να τον είχα καθαρίσει που σταμάτησε απότομα, για να μάθει να κόβει έτσι άγαρμπα την κυκλοφορία! Ενώ σαν πολιτισμένη Ευρωπαία, απλά τον ταρακούνησα ελαφρά, εννοείται ότι το σκατούλι μου δεν έπαθε τίποτα! Καλά πήγε η μέρα, Juanita-tarifas 1-0!

Wednesday, October 19, 2005

Ατυχήσαμε! Μήπως υπερβάλουμε όμως;

Τρίτη πρωί στο Metropolis στην Ομόνοια, με ενημερώνουν ότι έχουν εξαντληθεί από μέρες τα εισιτήρια για την Κυριακάτικη συναυλία της Madeleine Peyroux. Μου αφήνουν μία μικρή ελπίδα, λέγοντάς μου να ξαναπεράσω γιατί μπορεί να φέρουν κάποια επιπλέον.

Επικοινωνώ πριν λίγο και μαθαίνω ότι αύριο θα έχουν κάποια εισιτήρια των 50 euros.

Μήπως υπερβάλουμε; Όμορφη φωνή, δεν λέω, μας θυμίζει και την Billie Holiday, αλλά από αυτό το σημείο μέχρι 50 euros εισιτήριο για το Σινέ Κεραμικός, προσωπικά μου φαίνεται απίστευτη υπερβολή. Και βλακεία. Να λείπει το βύσσινο. Μέχρι 30 ΟΚ, έχουμε συνηθίσει -κακώς- σε τέτοιες τιμές και σε κάκιστη παροχή υπηρεσιών. Αλλά μην το παρακάνουμε, έχει και η βλακεία και η δίψα του Έλληνα καταναλωτή για άρτο και θεάματα τα όριά της.

Σε αναζήτηση ενός ακόμα Ηρακλή!



Τέρμα τα ψέμματα!

Αρχίζει δουλειά!

Και πάλι σε αναζήτηση ενός ακόμα Ηρακλή!

Αυτού από την Φοινίκη. Πέρισυ ήταν ο Αιγύπτιος.

Του χρόνου θα είναι εξωγήινος; Όπως στον νέο Αστερίξ, που μου έδωσε μια μικρή απογοήτευση, είτε γιατί παραμεγάλωσε αυτός, είτε γιατί παραμεγάλωσα εγώ;

Tuesday, October 18, 2005

Πτηνά στο βάθος!



Στο πολύ βάθος, στη Βιστωνίδα.

Συνταγές με βάθος γιοκ, ορίζοντας στο βάθος βεβαίως!



Η φωτογραφία δωράκι στον ανώνυμο του ρολού, για να ατενίζει τον ορίζοντα στο βάθος κήπος...

Monday, October 17, 2005

Ρολό της αϋπνίας

Αϋπνία: "σεληνιασμός" εν όψει Πανσελήνου, βήχας, συνάχι, έμπνευση, άγχος;

Αδιάφορο το αίτιο.

Το αποτέλεσμα μετρά. Να γλείφεις και τα δάχτυλα σου.

Ρολό της αϋπνίας

600 γρ. μοσχαρίσιου άπαχου κιμά
4 κ.σούπας τριμμένη φρυγανιά
3 κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο
2 ξινόμηλα
1 λευκόσαρκο ροδάκινο
120 γρ. φιστίκια Αιγίνης καθαρισμένα και χονδροτριμμένα
μαϊντανός
1 αυγό
αλάτι
πιπέρι
μοσχοκάρυδο
πάπρικα
τζίντζερ (αρκετό, τριμμένο)
ρίγανη
chillies
worcestershire sauce


Ανακατεύουμε και ζυμώνουμε τον κιμά με όλα τα υλικά εκτός από τα φρούτα.
Κόβουμε σε χονδρές μισές ροδέλες τα φρούτα και βάζουμε σε μακρόστενη φόρμα καίηκ εναλλάξ, ξεκινώντας και τελειώνοντας με κιμά.

Ψήνουμε στους 200ο για 1:30 ώρα, στο περίπου. Προσέχουμε να μην καεί το πάνω μέρος, αν χρειαστεί καλύπτουμε με αλουμινόχαρτο.

Ιδανικά συνοδεύεται από αρωματικό ρύζι, με σωταρισμένα κρεμμύδια και φρούτα και στολισμένο με καβουρδισμένα αμύγδαλα και ψιλοτριμμένο μαϊντανό ή κάρδαμο. Ταιριάζει και μια πικάντικη apple sauce ή κάποιο σχετικό chutney.

Sunday, October 16, 2005

Mojito και όχι Δυοσμίτο



Οι πρώτες οικιακές προσπάθειες για παρασκευή mojitos, στέφθηκαν με ... πονοκέφαλο.

Χρησιμοποιήθηκαν μεγάλες (σε σημείο ... σαλάτας) ποσότητες δυόσμου για δροσερή αναπνοή, 3/4 του μπουκαλιού άσπρο ρούμι, 4-5 σόδες, καφέ ζάχαρη, παγάκια και αρκετά limes. Μπρούτζινο γουδί, διάφορα μεγέθη και σχήματα ποτηριών, κουτάλια γλυκού, σούπας, μαχαίρι έως και κινέζικα ξυλάκια, δοσομετρητής ποτών, σέϊκερ (αυτό για λόγους entertainement, κάτι σαν μπαλλάκι αντιστρές), ηλεκτρικός στίφτης, 1 πιάτο και αρκετό γέλιο.

Η παρέα κάποια στιγμή εγκατέλειψε τις προσπάθειες και προτίμησε το ουίσκυ, έμεινε μόνο μία επιμένουσα mojitικά που παρασύρθηκε από την γλυκόπικρη ξυνίλα και αποφάσισε να μην αφήσει ούτε σταγόνα να πάει χαμένη. Αποτέλεσμα; Τί άλλο; Πονοκέφαλος, αλλά με ευωδιαστή αναπνοή.

ΩΧΧΧΧ!!! Το κεφάλι μου!!! Την άλλη φορά θα πειραμαστιστώ σε ποτά της "πατρίδας", σκέτη tequila με λεμόνι, να ξέρουμε και τί πίνουμε...



http://www.afuegolento.com/noticias/34/reportajes/1298/
http://www.bacardimojito.com/features/mojito_recipe_02.htm
http://www.bacardimojito.com/main.htm
http://www.digsmagazine.com/drinkrecipes/drink_mojito.htm
http://www.drinkstreet.com/searchresults.cgi?drinkid=780&drinkname=category:22
http://www.mojito.co.uk/mojito.htm
http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2002/10/23/FD224326.DTL
http://www.buenavistatownship.org/mojito.htm
http://www.cubaatope.com/mojito/receta.htm
http://www.webtender.com/db/drink/1435
http://cocina.cuba.cu/c_resp.php?opcion=3&categoria=cocteler%C3%ADa&titulo=Mojito&1

Thursday, October 13, 2005

¡El cielo se nos cae encima!




Για να δούμε... θα πέσει τελικά ή δε θα πέσει;

Μέχρι αύριο.

Δεν είναι Cumbia, είναι Rumba Catalana!

Θυμίζει Ινδιάνους που χορεύουν τον χορό της βροχής γύρω από την φωτιά και επικαλούνται το πνεύμα της Πιρόγας για να ρίξει 2 σταγόνες!
ΜΟΝΟ για τρελλά κέφια
ΟΧΙ για Ισπανούς
ΟΧΙ για λάτρεις αποκλειστικά της Λατινοαμερικάνικης Μουσικής
Ιδού η Dolores Vargas "La Terremoto*"!


LA PIRAGUA

Me contaron los abuelos que hace tiempo
navegaba en el Cesar una piragua
que partía de El Banco viejo puerto
a las playas de amor en Chimichagua.

Capoteando el vendaval se estremecía
e impasible desafiaba la tormenta
y un ejército de estrellas la seguía
tachonándola de luz y de leyenda.

Era la piragua de Guillermo Cubillos.
era la piragua.
Era la piragua. (bis)

Doce bogas con la piel color majagua
y con ellas el temible Pedro Albundía
en las noches a los remos arrancaban
su melódico rugir de hermosa cumbia.

Doce sombras ahora viejas ya no reman
ya no cruje el maderamen en el agua
solo quedan los recuerdos en la arena
donde yace dormitando la piragua.

Era la piragua de Guillermo Cubillos.
era la piragua.
Era la piragua. (bis)
La piragua
La piragua
La piragua
La piragua




* terremoto = σεισμός

Tuesday, October 11, 2005

Σκάστε πια και αφήστε την Μαύρη Περιστέρα* να πετάξει ελεύθερη!

Χθες βράδυ, σε κάποιον αγαπημένο ραδιοφωνικό σταθμό, είχαν ένα αφιέρωμα στο καινούργιο cd του Ry Cooder, το Chávez Ravine. Το είχαν αναγγείλει από μέρες, ότι θα έχουν αποσπάσματα από συνέντευξη του Cooder σε ραδιοφωνική εκπομπή. Υποτίθεται θα ήταν ένα είδος μεξικακινού αφιερώματος.

Δεν την πρόλαβα από την αρχή την εκπομπή και έχασα μεγάλο μέρος της μετάφρασης του τί έλεγε ο Ry. Πρόλαβα όμως το σολάρισμα το τελευταίο μισάωρο των 2 παραγωγών που έκαναν από κοινού την εκπομπή-αφιέρωμα και συνειδητοποίησα άλλη μια φορά πόσο μεγάλη έλλειψη επαγγελματιών υπάρχει στην Ελλάδα. Λάθη αρκετά, όπως ας πούμε ότι την μουσική της ταινίας Zoot Suit την έγραψε ο Ry Cooder, ο οποίος μάλλον νεογέννητος θα ήταν εκεί στο 49 που κυκλοφόρησε η συγκεκριμένη ταινία του Luis Valdez, ανακρίβειες και σχόλια αφελή, που αποσκοπούσαν και μόνο στο να γεμίσει η ώρα, ενώ υποτίθεται απαντούσαν σε ερωτήσεις ακροατών που ζητούσαν περισσότερες λεπτομέρειες. Που για να τις έχουν, θα έπρεπε να έχουν διαβάσει κάτι περισσότερο από το ένθετο του cd, σε εμένα τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση έδωσαν. Της προχειράτζας, του και καλά, τους πετάμε στους άσχετους τα 5 λόγια που γράφει το cd και θα τους θαμπώσουμε, τί σημασία έχει αν έτσι στο χαλαρό εδώ πούμε και καμιά κοτσάνα ή το εκλαϊκεύσουμε το θέμα, για να βγάλουμε και κανένα σύνθημα ενάντια στις υπερδυνάμεις, που πουλάει πάντα;

Αυτό που ήταν το πιο εξοργιστικό και ίσως γι αυτό και από την αρχή ήμουν ελαφρώς προκατειλλημένη, είναι ότι ο παραγωγός που είχε γράψει και το διαφημιστικό σινγκλάκι, πρόφερε παντελώς λάθος τον τίτλο του cd που παρουσίαζε! Και καλά ρε μεγάλε, μέλος της Real Academia του México δεν είσαι, αυτό είναι σίγουρο... τουλάχιστον τον Ry Cooder όταν μετέφραζες την συνέντευξή του, δεν μπορούσες να τον ακούσεις πως προφέρει τον τίτλο; Τσάβεζ Ραβίν έλεγε ο άνθρωπος και όχι Σαβές Ραβίν. Πάλι καλά που δεν μίλαγες και για Ζαβές Αρβανίτισσες! Ας μην πιάσω τον κακομοίρη τον Flaco Jiménez και τα ψευδά ψελλίσματα τους. Είπαμε ρε παιδιά, στην Λατινική Αμερική δεν είναι ψευδοί οι άνθρωποι, δεν υπάρχει θ, μόνο σε κάποια σημεία της Ισπανίας και στην castellano υπάρχει το ceismo και τα θ, θ, θ σαν ακούσματα. Ρωτήστε κάπου να σας πουν, αφού συχνότατα μιλάτε για ισπανόφωνη μουσική, δεν σας ζητήσαμε να μιλήσετε και κινέζικα. Και σαν να μην έφτανε αυτή η εικόνα του ψιλοάρπα κόλλα, πήραν κομμάτι και της επόμενης εκπομπής, όπου εκεί άντεξα μόνο τα πρώτα λεπτά. Όπου ο επόμενος καλά ξεκίνησε, βάζοντας την Paloma Negra (παραδοσιακό μεξικάνικο canción ranchera) σε μια καλή εκτέλεση από τη Lila Downs και αμέσως πριν τον τελευταίο στίχο, όπου η Lila τα δίνει όλα, άρχισε να χαμηλώνει τον ήχο του τραγουδιού και να λέει αρλούμπες πάνω στο τραγούδι, για το ελληνικό τραγούδι γενικότερα και για μια σύνεντευξη που είχε καταφέρει να πάρει σε κάποιον και διάφορα mambo jumbo, για τα οποία οι άλλοι δύο αρχικά έμειναν άφωνοι, γιατί δεν ήξεραν πως να τα συνδέσουν με το μεξικάνικο αφιέρωμα και κλίμα.

Χρειάστηκα μία Paloma Negra από τη Lola Beltrán στην πιο διάσημη «παραδοσιακή» εκτέλεση αυτής της ranchera και στο καπάκι την Chavelara (Vargas, εννοείται, μία είναι η γιαγιά Chavela!) στην δική της επίκληση προς στην άστατη Paloma Negra για να συνέλθω κάπως.

Ήθελα να τους πάρω τηλέφωνο και να τους πω: Σκάστε πια και αφήστε την Μαύρη Περιστέρα να πετάξει ελεύθερη, αλλά προτίμησα τελικά να πάω για ύπνο!

Paloma Negra Lola Beltran

Paloma Negra Chavela Vargas

* Μαύρη Περιστέρα = Paloma Negra

Monday, October 10, 2005

El bicho, το ισπανικό ζουζούνι των δρόμων!

“El bicho”

Ισπανικό συγκρότημα που έβγαλε το πρώτο του cd το 2003 και τον περασμένο Ιούνιο κυκλοφόρησε και το "El bicho II", το οποίο είχε εξαντληθεί όταν το έψαξε για να μου το φέρει ένας φίλος από Βαρκελώνη τον Σεπτέμβριο.

Ανδαλουσιανό rock, ska, fusion, jazz; Rumbas, tangos, bulerías του flamenco, ακόμα και αφρικάνικοι και ανατολίτικοι ρυθμοί; Τί παίζει τελικά αυτό το "ζουζούνι*"; Δυνατή μουσική, που έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα, αφού το συγκρότημα ξεκίνησε από την Μαδρίτη, παίζοντας στους δρόμους και κατάφερε να βγάλει το πρώτο του cd σχεδόν από τύχη, αν και τους το ζήταγαν επίμονα αρχικά οι περαστικοί και στη συνέχεια όσοι πήγαιναν να τους ακούσουν εκεί που έπαιζαν. Το καλοκαίρι του 2001, όταν είχαν πάει για να παρακολουθήσουν το Φεστιβάλ Jazz της Victoria και ενώ έπαιζαν -όπως συνηθίζουν- μουσική στο δρόμο, τους άκουσαν φίλοι του μουσικού και παραγωγού Tino di Geraldo και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Οι ίδιοι λένε ότι ζουν με την μουσική και το συγκρότημα, αλλά δεν ζουν από αυτό. Αν κάποια μέρα δεν παίξει ένας από όλους, το ίδιο θα κάνουν και οι υπόλοιποι. Γιατί πάνω από όλα -εξηγούν- περισσότερο από ένα μουσικό συγκρότημα, οι El Bicho είναι ένα γκρουπ ανθρώπων.

Δεν έχουν γίνει τόσο γνωστοί όσο αξίζει η μουσική τους, γιατί προς το παρόν τουλάχιστον είναι αντισυμβατικοί και δεν παίζουν με τους κανόνες του σύγχρονου μάρκετινγκ.

Το αγαπημένο μου κομμάτι από το πρώτο cd τους, La Bien Pagá**, μία παραδοσιακή Σπανιόλικη copla που έκανε αθάνατη ο Miguel de Molina (κάτι σαν τον δικό μας Αττίκ) και έχει τραγουδιστεί κυριολεκτικά από τους πάντες στην Ισπανία. Αυτή η εκτέλεση όμως, είναι πραγματικά "διαφορετική". Για όσους νομίζουν ότι υπάρχει ζωή μετά το MTV...


www.elbicho.com

* el bicho = ζουζούνι ισπανιστί

** The file will be available for 7 days or a limited number of downloads.

Sunday, October 09, 2005

Κυριακάτικος καφές σε πράσινο χορτάρι!

Ζήτησα τα "φώτα" της Amistad και έτσι δε θα είναι πια μουγκό το blogάκι μου.

Γιατί χωρίς μουσική η ζωή είναι μουντή.

Αρχίζω με τις παλιές αγάπες, που δεν ξέρω που πάνε τελικά, ίσως απλά μένουν κολλημένες μέσα μας.

Tom Waits - Green Grass (πολύ επίκαιρο τον τελευταίο μήνα...)

Saturday, October 08, 2005

Φτηνό ίντερνετ για φοιτητές: ουδέν νεώτερο από το serverικό μέτωπο!

Τηλέφωνα και κόντρα τηλέφωνα, από τον ΟΤΕ, από την ΟΤΕΝΕΤ, από την LANNET, από internet providers και πάει λέγοντας. Όλοι προσπαθούν να πουλήσουν κάτι "καλύτερο", "οικονομικότερο".

Ανεβασμένος πολύ ο λογαριασμός, λόγω συχνής σύνδεσης στο internet.

Να κάνω τώρα την αλλαγή;

Αποφάσισα να περιμένω να πραγματοποιηθεί η εξαγγελία που έγινε από τον Πρωθυπουργό το καλοκαίρι για φτηνό internet στους φοιτητές, 5 euros το μήνα για σύνδεση ADSL. Επίσημα μου μένουν 2 χρόνια για να αποφοιτήσω (ανεπίσημα άγνωστο), γιατί να μην επωφεληθώ, ιδιαίτερα μάλιστα αφού στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτώ, όλα γίνονται μέσω του διαδικτύου;

Ναι καλά, και μετά ξύπνησα.

Όλοι μασούν τα λόγια τους, όταν τους διακόπτω από το ποιηματάκι της πώλησης και τους ρωτώ για το τιμολόγιο προς φοιτητές, μου απαντούν ότι είναι στα δικαστήρια η υπόθεση, ακόμα δεν έχει βγει συγκεκριμένο τιμολόγιο, είναι στην αναμονή και πάει λέγοντας.

Η σχολική χρονιά έχει ήδη αρχίσει. Τί περιμένουν άραγε οι αρμόδιοι;

Είπαμε όμως... στο κωλοχανείο που είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε και την δειλία να μην σηκωθούμε και να τρέξουμε όσο το δυνατόν μακρύτερα, ακόμα και κάτι τόσο απλό και διαδεδομένο σε χώρες Δυτικού Προσανατολισμού, όπως είναι η οικονομικότερη πρόσβαση στο internet για φοιτητές, είναι όνειρο τρελλό, όνειρο απατηλό.

Στην αναμονή λοιπόν. Ελπίζω να προλάβω την πραγματοποίηση της συγκεκριμένης εξαγγελίας και να μην μπει σε λειτουργία το φτηνό τιμολόγιο internet για τους φοιτητές, όταν θα έχω πλέον αποφοιτήσει...

Thursday, October 06, 2005

Lalo Guerrero στο νέο cd του Ry Cooder, Chávez Ravine

Θα το ακούσουμε -το ακούμε ήδη- πολύ φέτος το νέο cd του Ry Cooder "Chávez Ravine".

Το τραγούδι που ξεχώρισα είναι το νοσταλγικό Barrio Viejo με τον Chicano τροβαδούρο Lalo Guerrero να τραγουδά και τον Flaco Jiménez στο ακορντεόν. Καταπληκτικό και το Los Chucos Suaves, που το έγραψε το 1949 ο Lalo και πρωτοακούστηκε στην ταινία του Luis Valdez "Zoot Suit", που μίλαγε για μία ρατσιστική επίθεση που καταγράφηκε στις μαύρες σελίδες της Αμερικανικής Ιστορίας, από 300 "άγριους" εναντίον νεαρών Pachucos Μεξικανών-Αμερικανών που έμεναν στην περιοχή Chávez Ravine. Το τραγούδι γράφτηκε στην γλώσσα caló των Pachucos, μία ισπανοαγγλική αργκώ του δρόμου, εκείνης της εποχής. Mambo, boogie, rumba και γκρουβάρισμα.

Ο Lalo Guerrero πέθανε λίγο μετά την ηχογράφηση αυτών των 2 τραγουδιών, στα 86 του χρόνια, τον περασμένο Μάρτιο.



BARRIO VIEJO

Viejo barrio, Barrio Viejo.
Solo hay lugares parejos.
Donde un día hubo casas,
Donde vivió nuestra raza.

Solo quedan los escombros,
De los hogares felizes,
De las alegres familias,
De esa gente que yo quise.

Por las tardes se sentaban,
Afuera a tomar el fresco.
Yo pasaba y saludaba.
Ya parece oigo al lejos.

¿Cómo ha estado, Juanita?
Buenas tardes, Isabel.
Ahora qué dices, Chalita.
¿Cómo está Arturo y Manuel?

Viejo Barrio, Barrio Viejo,
Que en mi infancia te gozé.
Y con todos mis amigos,
Iba descalzo y a pie.

Desde el Meyer hasta al Oyo,
Desde el Ocho hasta la Secia,
Desde la Secia hasta el rio;
Ese era el mundo mío.

Dicen que éramos pobres,
Pues yo nunca lo noté.
Yo era feliz en mi mundo,
De aquel barrio que adoré.

Bonitas las serenatas,
A las tres de la mañana,
Que le cantaba mi chata,
Pegadito a su ventana.

Por la calle del convento,
La casa destruida,
Quedó como monumento
Pa’l gran amor de mi vida.

Pobrecito Viejo Barrio.
Como te debe doler,
Cuando en el nombre del progreso,
Te tumban otra pared.

Viejo Barrio, Barrio Viejo.
Yo también enviejecí.
Y cuando uno ya se hace viejo,
Nadie se acuerda de tí.

Vámonos muriendo juntos.
Que me entieren en tu suelo.
Y seremos los difuntos,
Rodeados de mil recuerdos.

Αγγλική Μετάφραση

The old neighborhood, Barrio Viejo.
What remains all looks the same.
When at one time there were houses,
Where our people lived.

All that’s left are fragments,
Of those happy homes,
Of joyous families,
Of the people that I loved.

They would sit in the afternoon,
Outside to take in fresh air.
I would pass by and greet them.
It almost seems I hear them in the distance.

How’ve you been, Juanita?
Good afternoon, Isabel.
What do you say, Chalita.
How are Arturo and Manuel?

The old neighborhood, Barrio Viejo,
That I enjoyed as a child.
And with my friends,
Walking barefoot we went.

From Meyer to El Oyo,
From Eight to La Secia,
From La Secia to the river;
That was my world.

They say that we were poor,
But I never noticed.
I was happy in my world,
Of that neighborhood I adored.

The serenades were lovely,
At three in the morning,
That I sang to my sweetheart,
Right next to her window.

Along the street by the convent,
Our house now destroyed,
This remained as a monument
To the great love of my life.

Poor old neighborhood.
How it must hurt,
When in the name of progress,
They tear down another wall.

Old neighborhood, Barrio Viejo.
I too have gotten old.
And when one turns old,
Nobody remembers you.

We are dying together.
May they bury me in your soil.
We will be the deceased,
Surrounded by a thousand memories.

Luis Barragán

Εγκαινιάζεται σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη έκθεση για το έργο του Luis Barragán, του σημαντικότερου ίσως αρχιτέκτονα του México, τον 20ο αιώνα.


1957 - Torres Satélite - Naucalpan de Juárez - México


1976 - Casa Gilardi - Tacubaya - México


1966-68 - Cuadra San Cristobál - Los Clubes - México



1966 - Fuente de los Amantes - Los Clubes - México

http://www.epdlp.com/arquitecto.php?id=12

http://www.designmuseum.org/design/index.php?id=1

Wednesday, October 05, 2005

"Μιλώντας" με τον Duquende



Επιτέλους, αρχίζουν και ξεχωρίζουν τα χλωρά από τα ξερά στο χώρο του flamenco.

http://www.flamenco-world.com/artists/duquende/eduquend03102005-1.htm

Και για όσους δεν γνωρίζουν καλά ισπανικά, το site έχει και αγγλική version.

Συνέχεια των "σκουπιδιών"

Σκουπίδια στους δρόμους; Όχι μόνο! Part 2

Σήμερα στις 9 το πρωί, είδα ότι ο ταχυδρόμος είχε φέρει το περιβόητο ειδοποιητήριο, στο οποίο μάλιστα δεν αναγράφεται ημερομηνία παράδοσης του συγκεκριμένου χαρτιού!

Έχει μήπως πολλούς λάκους η φάβα των σκουπιδιών του ταχυδρομείου της γειτονιάς μου;

Μήπως πρέπει να εμφανιστώ για την παραλαβή, εξοπλισμένη με αυγά και ντομάτες;

Άντε μετά να μην ξεκινάς την ημέρα σου βρίζοντας... όσο καλή πρόθεση και να έχεις.

Tuesday, October 04, 2005

Σκουπίδια στους δρόμους; Όχι μόνο!

Τα σκουπίδια δεν έχουν πλημμυρίσει μόνο τους δρόμους της Αθήνας.

Βρίσκονται παντού και σκορπούν τη βρώμα και τη δυσοσμία τους σε κάθε τομέα της ρημάδας της ζωής μας.

Ας πάρουμε την Εφορία.

Αναμονή στο Ταμείο 20΄ για ένα Διπλότυπο είσπραξης υπέρ ΕΛΙΓΕ (ΚΑΕ 82397) για επάρκεια διδασκαλίας γλώσσας. "Κακώς περιμένετε εδώ κυρία μου, περάστε στο άλλο γκισέ να σας το γράψουν και μετά στο ταμείο". Μέχρι εδώ καλά, my fault.

Στην ουρά πάλι, γύρω στα 40'. "Καλημέρα σας, παρακαλώ θα ήθελα ένα Διπλότυπο είσπραξης υπέρ ΕΛΙΓΕ (ΚΑΕ 82397)". "Για επάρκεια δεν είναι αυτό;" "Μάλιστα, ακριβώς." "Πείτε μου το ακριβές ποσό." "Δεν είμαι απολύτως βέβαιη, ή 50 ή 53 euros(πώς μου είχε κάτσει αυτό το νούμερο; να θυμηθώ να το παίξω σε λαχείο, που δεν παίζω, τελοσπάντων)". "Αν δεν μου πείτε ακριβώς το ποσό, δεν σας το κόβω. Να πάτε να ρωτήσετε για το ποσό αυτόν που σας έστειλε εδώ και να ξανάρθετε." "Μα κύριε, αφού το πουλάτε κάθε μέρα ποιος ξέρει πόσες φορές. Είναι ένα standard ποσό. Είναι δυνατόν να μην ξέρετε την ακριβή αξία;" "Την ξέρω δεν την ξέρω, εδώ είναι άλλο υπουργείο, εμείς δεν έχουμε σχέση με αυτά, αν δεν μου πείτε το ποσό δεν σας κόβω τίποτα." Ευτυχώς μου έλυσε την απορία τηλεφωνικά μια φίλη που είχε ήδη περάσει τη διαδικασία και έτσι, αφού τελείωσε ο επόμενος ταλαίπωρος ΄Ελληνας πολίτης (αυτός πιο άτυχος, δεν κατάφερε να βρει ποιος θα του έλεγε αν χρωστάει ή όχι τελικά στο Δημόσιο), μπόρεσα και πήρα την μπούρδα, που μέχρι πριν λίγους μήνες κόστιζε 6 euros και ξαφνικά ανέβηκε στα 50, αλλά ο basuroυπάλληλος δεν γούσταρε να μου "αποκαλύψει" το νούμερο, προφανώς γιατί θεωρούσε ότι κακώς έχει επιβαρυνθεί με αυτήν την εργασία.

Καπάκι στο Ταχυδρομείο.

Εκεί τα σκουπίδια με πήραν από τα πόδια και παρά τρίχα να τα πιάσω με τη σειρά μου από το λαιμό. Ακόμα είναι σε εξέλιξη η ιστορία, οπότε όλα παίζονται.
Δέμα 1 κιλού που έχει σταλεί από το ΕΑΠ στις 23 Σεπτέμβρη, έχει φτάσει 4 Οκτώβρη και ακόμα να το παραλάβω. Επικοινωνώ με το Πανεπιστήμιο, μου δίνουν νούμερο πακέττου και ημερομηνία αποστολής και μου συστήνουν να το ψάξω στο Ταχυδρομείο. Το οποίο, τουλάχιστον αυτό της γειτονιάς μου, λειτουργεί όχι απλά με μεξικάνικους ρυθμούς, αλλά τουλάχιστον με ρυθμούς χελώνας που πάσχει από δυσμηνόρροια. Η υπάλληλος βρίσκει το πακέττο (στην ουσία εγώ την καθοδηγώ προς αυτό γιατί το έχω ξεχωρίσει με την πρώτη ματιά) και ανοίγει το παραθυράκι για να μου το παραδώσει. Ρωτά όμως τη συνάδερφό της πώς θα γίνει η διαδικασία, γιατί δεν έχω παραλάβει το ειδοποιητήριο, έχω πάει προς ανεύρεση του πακέττου πριν με ενημερώσουν οι ίδιοι. Με απόλυτη αγένεια και ανεβασμένο τόνο, η basuroσυνάδερφος απαντά: "αποκλείεται να το πάρει το πακέττο, να ξανάρθει όταν θα παραλάβει το ειδοποιητήριο", μιλά για μένα, λες και δεν βρίσκομαι μπροστά της. Επεμβαίνω με ευγένεια και παρακαλετό ύφος, γιατί θέλω να ξεμπερδεύω. Της ζητάω να μου γράψει τώρα το ειδοποιητήριο και να μου δώσει το πακέττο. Αρχίζει να γκαρίζει, την διακόπτω ήρεμα ζητώντας της να μην εκνευρίζεται και να μην ανεβάζει τον τόνο της φωνής της, αυτή σε έξαλλη πλέον κατάσταση μου ξεκαθαρίζει ότι πακέττο δεν πρόκειται να πάρω σήμερα, θα περιμένω να γράψουν το ειδοποιητήριο, να το φέρει ο ταχυδρόμος και την επομένη μόνο με αυτό θα πάρω τα βιβλία μου. Φεύγοντας, σχολιάζω ότι δυστυχώς έτσι γίνεται ο Έλληνας όταν αποκτά μονιμότητα και γίνεται Δημόσιος basuroϋπάλληλος. Νοιώθω τόσο ανίσχυρη μπροστά σε αυτήν την αγενή, αισχρή, ανεγκέφαλη "γυναίκα", την οποία μάλιστα εγώ πληρώνω για να βρίσκεται σε αυτό το πόστο και να με εξυπηρετεί, που σηκώνομαι και φεύγω τρέχοντας, για να αποφύγω τον πειρασμό να της ανταποδώσω την ευγένεια και την όλη "εξυπηρέτηση" με όποιο τρόπο μου υποδείξουν τα αγριεμένα ένστικτά μου.

Δημόσιος Σκουπιδοϋπάλληλος, να και ένα είδος σκουπιδιού από το οποίο δε θα απαλλαγούμε ποτέ σε αυτό το κωλοχανείο στο οποίο είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε και την δειλία να μην σηκωθούμε να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο μακριά, όταν ενηλικιωθήκαμε.

Άρση της μονιμότητας; Όχι μια, ένα εκατομμύριο φορές! Τα "σκουπίδια" στη χωματερή της ανεργίας; Όχι μια, ένα εκατομμύριο φορές! Γιατί μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, τον παράδεισο του Δημόσιου Σκουπιδοϋπαλλήλου (υπάρχουν βέβαια πάντα και φωτεινές εξαιρέσεις και κάποια εργατική και αξιόλογη μειοψηφία) και την κόλαση του Ιδιωτικού Σκουληκοϋπαλλήλου (γιατί κάπως έτσι μας φέρονται, σαν σκουλήκια έτοιμα για πάτημα ανά πάσα στιγμή). Και είναι παράλογο, δεν μπορεί και δε θέλει να το συλλάβει και να το αποδεχτεί το μυαλό μου το όλο σενάριο.

Sunday, October 02, 2005

Θα μπορούσα να το τραγουδήσω καλύτερα

Καλά την τραγούδησαν την "γυριστρούλα" άπιστη Paloma Negra, αλλά τελικά πιστεύω ότι εγώ θα μπορούσα να την έχω ερμηνεύσει καλύτερα, πιο αληθινά και με μεγαλύτερο πάθος, ειδικά εκεί που λέει "quiero ser libre, vivir mi vida con quien yo quiera"...

Δεν θα είχα όμως το cajón (όχι cojón, προσοχή!), το bombo, το charango και τα ... πώς τα είπαμε Jorgito? Tollos, από τα λάστιχα; Και τα συμπαραμαρτούντα τελοσπάντων.

Γιατί ποτέ η Marta δεν κάνει το χατίρι των ακροατών της να πει κάποιο τραγούδι που της ζητούν; Που άλλες φορές το έχει τραγουδήσει, είναι στο ρεπερτόριό της. Είναι ελαφρώς σπαστική αντιμετώπιση τελικά, που ακόμα και αν δεν είσαι εσύ αυτός που ζήτησε κάτι συγκεκριμένο, αρχίζεις και ενοχλείσαι από αυτήν την στάση.

Και τελοσπάντων, να σου κάνει το δύσκολο ο Dieguito, o Duquende, η Chavela, να το ράψεις και να πεις κι ευχαριστώ. Αλλά η Marta; Μήπως έχουμε χάσει τον μπούσουλα, για άλλη μια φορά;

Μωρέ καλύτερα τελικά να την τραγουδάω την Paloma στο πιανάκι μου, με τον σκύλο των γειτόνων στην πίσω αυλή να συνοδεύει με γαβγίσματα διαμαρτυρίας. Γλυτώνουμε και την ταλαιπωρία του παρκαρίσματος! Και όποιος βαρεθεί, πάει για ύπνο χωρίς να μας πεθαίνει στην γκρίνια!

Saturday, October 01, 2005

Εδώ σε θέλω Παπουτσή*!


Εδώ σε θέλω Παπουτσή*!

Την πρόταση του Προέδρου της Κυβέρνησης της Χώρας των Βάσκων Juan José Ibarretxe για ανεξαρτητοποίηση, την απέρριψε η Ισπανική Βουλή. Τον ίδιο δρόμο άραγε θα ακολουθήσει και τώρα με τους Καταλανούς;

Εγκρίθηκε από την Βουλή της Καταλονίας με 120 στους 135 συνολικούς ψήφους –όλα τα κόμματα δηλαδή εκτός του συντηρητικού ΡΡ- το El Estatut, ο νέος καταστατικός χάρτης τους. Δεν αρκεί πια η αυτονομία, ζητείται να γίνει ένα βήμα μπροστά. Με τις ευχές των Βάσκων και των κατοίκων της Galicia.

«Buen viento... pero con barca nueva». «Να έχουμε ούριο άνεμο, αλλα με καινούργια βάρκα». Με αυτές τις λέξεις έκλεισε την συνεδρίαση ο Σοσιαλιστής Πρόεδρος της Καταλονίας Pasqual Maragall. Ελεύθερη μετάφραση από τα λόγια του Οδυσσέα, όταν ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής στην Ιθάκη αλλά και λόγια αποχαιρετισμού, που χρησιμοποιήθηκαν το 19ο αιώνα από τους Καταλανούς που έφευγαν μετανάστες για την Αμερική.

Θα κριθεί το Εl Estatut αντισυνταγματικό; Θα καταφέρουν οι Καταλανοί αυτό που οι Βάσκοι δεν μπόρεσαν να φέρουν εις πέρας; Γίνονται τα πρώτα βήματα για μια Ομοσπονδιακή Ισπανία; Και αν ναι, μετά ποιος έχει σειρά; Οι Σκωτσέζοι κοιμούνται;

* Zapatero = Παπουτσής ισπανιστί

Broken flowers ή broken wings;


Broken flowers - Jim Jarmusch

Να είναι άραγε ο ίδιος άνθρωπος; Αυτός που γύρισε το Stranger than paradise; Tο Μια νύχτα στον κόσμο; Τον Καπνό; Το λατρεμένο μου I scream, you scream, we all scream for an ice cream Down by law;

Τί έγινε; Τί γίνεται βρε παιδιά; Όλοι μετατρέπονται αργά και σταθερά σε μαραμένες τσουκνίδες; Δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής; Κανείς μας δε θα γλυτώσει;

Ο Tom Waits ήδη "Real Gone", το δηλώνει στο Green Grass*. Και ακολουθεί ο κολλητός του ο Jarmusch, με το "Broken Flowers". Μάγκες που ξέρουν αναμφισβήτητα τη δουλειά τους, κάτι θυμούνται από τα άγρια νιάτα τους, σίγουρα διαφέρουν από τα εκατομμύρια των συμπατριωτών τους, αλλά ... γερνούν και το δείχνουν.

Συμπαθητική ταινία, αρκετά αληθινή, αλλά χωρίς ελπίδα, γεμάτη εξάντληση. Σκόπιμα, ή γιατί απλά αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί πια να κάνει ο Jarmusch; Δεν έχει και τόση σημασία.

Κορυφαίο το soundrack, ελπίζω να κυκλοφορήσει σύντομα!

Μήπως πρέπει να περιοριστούμε στους πιτσιρικάδες παλαβούς Μεξικάνους; Που τουλάχιστον, γυρίζουν ταινίες με πάθος; Με μια -έστω διεστραμμένη κατά καιρούς- έντονη λαχτάρα για τη ζωή και το θάνατο; Ή σκηνοθέτες "δεμένους πισθάγκωνα" στο όνειρό τους, όπως τον Tony Gatlif;

Γιατί τελικά αν μέχρι και ο Jim έχει σπασμένα φτερά (λουλούδια λέει στον τίτλο; άλλο εννοεί), οι υπόλοιποι σε τί σημείο αποσύνθεσης να βρίσκονται ήδη; Green Grass* και ξερό ψωμί; Τσουκνιδίτιδα στο τελευταίο επίπεδο; Φοβερή ασθένεια και -προφανώς- αναπόφευκτη.

* Green Grass - Real Gone

Lay your head where my heart used to be
Hold the earth above me
Lay down in the green grass
Remember when you loved me

Come closer don't be shy
Stand beneath a rainy sky
The moon is over the rise
Think of me as a train goes by

Clear the thistles and brambles
Whistle 'Didn't He Ramble'
Now there's a bubble of me
And it's floating in thee

Stand in the shade of me
Things are now made of me
The weather vane will say...
It smells like rain today

God took the stars and he tossed 'em
Can't tell the birds from the blossoms
You'll never be free of me
He'll make a tree from me

Don't say good bye to me
Describe the sky to me
And if the sky falls, mark my words
We'll catch mocking birds

Lay your head where my heart used to be
Hold the earth above me
Lay down in the green grass
Remember when you loved me