Τα δώρα των φίλων...

... είναι πάντα πολύτιμα!
Μερικές φορές όμως είναι και εξαιρετικά εύστοχα και εύχρηστα!

Αναλόγως λοιπόν με τα ενδιαφέροντά σας, σας προτείνω αυτά τα 3 βιβλία.
Η Μπατιρομαγειρική αποτελεί έναν εύχρηστο οδηγό των βασικών ελληνικών συνταγών της καθημερινότητας, που μπορεί να βοηθήσει πολύ μια νέα μαγείρισσα αλλά και να θυμίσει στους υπόλοιπους κάποιες λεπτομέρειες που ξεχνούμε με το πέρασμα των χρόνων ή να λύσει κάποιες απορίες μας.
Το Latin American Cooking είναι ένας μικρός αχταρμάς, με τις πιο σημαντικές συνταγές των χωρών της Λατινικής Αμερικής, περιγεγραμμένες με ακρίβεια. Είναι μια εισαγωγή για όποιον ενδιαφέρεται για το θέμα.
Το Culinaria Spain, είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα για την κουλτούρα του φαγητού μιας χώρας. Και επειδή τυχαίνει να έχω ασχοληθεί αρκετά με την Ισπανία, την ιστορία της, τα έθιμα και τις γαστριμαργικές συνήθειες των Αυτονομιών της, πρέπει να τονίσω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πολύ ακριβές στην περιγραφή των ηθών και των εθίμων, καθώς και των συνταγών. Έχει πολύ όμορφες φωτογραφίες και ένα έντονα πολιτιστικό ενδιαφέρον. Βιβλίο που συστήνω ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ και που δεν αποτελεί αποκλειστικά έναν οδηγό μαγειρικής, ούτε απευθύνεται ειδικά σε όσους ασχολούνται με την μαγειρική. Είναι πολύ πιο ευρύ το πεδίο του.
Κορίτσια, σας ευχαριστώ πολύ πολύ και για την σκέψη αλλά και για τις συγκεκριμένες επιλογές!

ΥΓ. Το φιδάκι είναι το τελευταίο μου απόκτημα, δώρο του 4χρονου φίλου μου του Μύρωνα. Όταν τον καληνυχτούσαμε χθες βράδυ, μου το χάρισε επειδή νωρίτερα είχα εκφράσει το θαυμασμό μου για τα όμορφα χρώματα! Τί σπουδαίο πράγμα να μαθαίνουν να είναι τα παιδιά γενναιόδωρα! Τί σπουδαίο πράγμα να είναι οι άνθρωποι γενναιόδωροι, ιδίως στα συναισθήματα, που είναι και ό,τι πολυτιμότερο έχουμε τελικά.

Παίξτε Τσιγγάνοι!

Roby Lakatos, ο "βιολιστής του διαβόλου"!
Ο τσιγγάνος βιολιστής από την Ουγγαρία, έχει γίνει παγκοσμίως ξακουστός για την ικανότητά του να αναμειγνύει την κλασσική μουσική με την ούγγρικη τσιγγάνικη πανδαισία ήχων καθώς και με την τζαζ.
Δεν είναι τυχαίο το ότι ανήκει στην 7η γενιά της μουσικής οικογένειας του Janos Bihari, του "Βασιλιά" των τσιγγάνων βιολιστών.
Όταν "μιλούν" τα γονίδια για πάνω από 200 χρόνια, εμείς ακούμε με κομμένη την ανάσα!
Σε ένα τραγούδι που αγαπήσαμε από τον Aznavour, τα χρόνια της νιότης.

LES DEUX GUITARES

Deux tziganes sans répit
Grattent leur guitare
Ranimant du fond des nuits
Toute ma mémoire
Sans savoir que roule en moi
Un flot de détresse
Font renaître sous leurs doigts
Ma folle jeunesse

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Jouez tziganes jouez pour moi
Avec plus de flamme
Afin de couvrir la voix
Qui dit à mon âme
Où as-tu mal, pourquoi as-tu mal
Ah t'as mal à la tête
Mais bois un peu moins aujourd'hui tu boiras plus demain
Et encore plus après-demain

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Je veux rire et chanter
Et soûler ma peine
Pour oublier le passé
Qu'avec moi je traîne
Apportez-moi du vin fort
Car le vin délivre
Oh versez, versez-m'en encore
Pour que je m'enivre

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Deux guitares en ma pensée
Jettent un trouble immense
M'expliquant la vanité
De notre existence
Que vivons-nous, pourquoi vivons-nous
Quelle est la raison d'être
Tu es vivant aujourd'hui, tu seras mort demain
Et encore plus après-demain

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Quand je serais ivre-mort
Faible et lamentable
Et que vous verrez mon corps
Rouler sous la table
Alors vous pourrez cesser
Vos chants qui résonnent
En attendant jouez
Jouez je m'abandonne

Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz
Ekh raz yechtcho raz yechtcho mnogo mnogo raz

Αν αληθεύει η πληροφορία που διάβασα στο site του Roby Lakatos, τότε στις 22 Μαρτίου ανηφορίζουμε για Θεσσαλονίκη, για να τον απολαύσουμε από κοντά!

Χοιρινό με κυδώνια του Δημήτρη

Τα κυδώνια άργησαν να μπουν στην κουζίνα μου, αν και ήταν πάντα από τις αγαπημένες γεύσεις. Χάρη στις πολύτιμες συμβουλές αρκετών φίλων του Hungry, καταπολέμησα τις όποιες αμφιβολίες μου πριν 2 χρόνια και από τότε έχουν γίνει αγαπημένο φαγητό και γλυκό που συνοδεύει τις φθινοπωρινές νύχτες μας.
Υλικά
2 κ.χοιρινό
5 μεγάλα κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο
5 κυδώνια
1 τρίγωνο πελτές ντομάτας
τεντούρα (λικέρ με κανελογαρύφαλλο)
κρασί λευκό
λεμονοχυμός
worcestershire sauce
βούτυρο φρέσκο
ελαιόλαδο
αλατοπίπερο
μπαχάρι
γαρύφαλλο
τζίντζερ
Εκτέλεση
Τηγανίζουμε σε λίγο βούτυρο και λάδι τα κυδώνια (αφού τους ρίχνουμε λεμονοχυμό όσο τα καθαρίζουμε για να μην μαυρίσουν) και τα φυλάμε μέχρι να τα χρειαστούμε.
Σωτάρουμε ελαφρά τα κρεμμύδια με το σκόρδο σε κατσαρόλα, με λάδι και βούτυρο.
Προσθέτουμε το χοιρινό κομμένο σε μεγάλες μπουκιές.
Μόλις πάρει χρώμα το κρέας, σβήνουμε με την τεντούρα. Δεν την λυπόμαστε, να του δώσουμε να καταλάβει του χοιρινού!
Στη συνέχεια προσθέτουμε την worcestershire, το λευκό κρασί, ζεστό νερό, τον πελτέ και τα μπαχαρικά μας.
Αφήνουμε να σιγοβράσει για 60 ως 75'.
Στη συνέχεια προσθέτουμε τα τηγανισμένα κυδώνια και αφήνουμε μέχρι να μαλακώσουν. Χρειάζεται περίπου άλλα 15-20΄το πολύ. Ελέγχουμε αν χρειάζεται να προσθέσουμε άλλο νερό, λεμονοχυμό (ανάλογα με τη γεύση μας) ή μπαχαρικά.
Μου αρέσει να το τρώω με πουρέ, αλλά συνήθως το σερβίρω με ρύζι.
ΥΓ. Προς τιμήν του εορτάζοντος! Να τον χαίρεστε φιλενάδα!

Niño Ricardo: ο Μαέστρος της Ισπανικής Κιθάρας

Πριν μερικά χρόνια, περνώντας από ένα μικρό "ταπάδικο" σε κάποια απομακρυσμένη γωνιά της Ισπανίας, μας σταμάτησε μια κιθάρα. Αδράξαμε την ευκαιρία και σε λίγο, σιγοπίνοντας ένα Moscatel, ακούγαμε για πρώτη φορά να μας μιλούν για τον Mαέστρο της Ισπανικής Κιθάρας.

Manuel Serrapí Sánchez ή περισσότερο γνωστός ως Niño Ricardo, γέννημα θρέμα της Ανδαλουσίας, Σεβιγιάνος των αρχών του προηγούμενου αιώνα.

Στα 13 του χρόνια, του άνοιξαν την πόρτα του κόσμου του flamenco ο κιθαρίστας πατέρας του Ricardo Serrapí Torres μαζί με τον οικογενειακό φίλο τους Antonio Moreno, αν και κανείς τους δεν είχε προβλέψει την εξέλιξη του Manuel.

Αυτός που του έδωσε για πρώτη φορά δουλειά 1 χρόνο αργότερα, το 1917, ήταν ο γεννημένος στο Jerez κιθαρίστας Javier Molina, σε ένα tablao flamenco, όπου ο μικρός θα γνώριζε εκεί καλλιτέχνες που λίγα χρόνια μετά θα συνόδευε με την κιθάρα του, όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σε όλον τον κόσμο.

Στα 20 του είχε ήδη αρχίσει να έχει τις πρώτες δικές του ηχογραφήσεις.

Ο Niño Ricardo υπήρξε Δάσκαλος του Enrique de Melchor, του Serranito και του Paco de Lucía. Ο Pacο σε αρκετές ευκαιρίες έχει δηλώσει: "ο Niño Ricardo υπήρξε ο Δάσκαλος των κιθαριστών της γενιάς μου. Αντιπροσώπευε εκείνος τα όρια της guitarra flamenca, ήταν "el Papa". Μάθαμε πολλά από εκείνον και προσπαθούσαμε όλοι να τον αντιγράψουμε".

Ο Maestro έκανε ηχογραφήσεις με τους σπουδαιότερους cantaores της εποχής του, όπως με την Niña de los Peines, το ίνδαλμα της Estrella Morente. Τα χρόνια του 40 έκανε περιοδείες μαζί τους και έφτασε μάλιστα μέχρι το México με τον Sabicas τον 1949.

Έγραψε πολλά έργα για τους μεγάλους cantaores της copla, όπως -τον αγαπημένο μου- Juanito Valderrama, για τον οποίο έγραψε την μεγαλύτερη επιτυχία του, το "El Emigrante", που ηχογραφείται και παίζεται ακόμα και σήμερα σε πολλές διαφορετικές εκτελέσεις. Μεταξύ άλλων, έγραψε και για τον γνωστό στην Ελλάδα Antonio Molina το "La madrugá".

Ο Serrapí ανέπτυξε ένα στυλ καινούργιο και πρωτοποριακό για την εποχή του, που βοήθησε στην εξέλιξη της κιθάρας και άφησε το χνάρι του, δημιουργώντας της σχολή του "Ricardismo". Περισσότερο ακόμα και από την τεχνική, την οποία κατείχε σε μεγάλο βαθμό, αυτό που έψαχνε και επιδίωκε ήταν η καινοτομία, η διαφορετικότητα, που θα τον έκανε να βγαίνει έξω από τους κανόνες και να πηγαίνει μακρυά με τις συνθέσεις του. Πίστευε στον μουσικό σαν σύνολο και όχι μόνο στον κιθαρίστα.

Τα ακόρντα του με το αριστερό χέρι και η ιδιοφυής δημιουργικότητά του έκαναν τον ήχο του παιξίματός του ξεχωριστό και μοναδικό. Το δεξί του χέρι ήταν μοναδικό στο χειρισμό των χορδών και σε ένα επίμονο ρυθμικό contrapunto. Το toque τελικά του Manuel Serrapí είχε τέτοιο μουσικό βάρος, ώστε πολλοί cantaores σύγχρονοί του, να έχουν αναγνωρίσει ότι ποτέ δεν τραγούδησαν καλύτερα από ό,τι με το δικό του acompañamiento. Ίσως γιατί συνόδευε τον καθένα με τέτοιο ξεχωριστό τρόπο, όπως επιθυμούσε ο συγκεκριμένος cantaor, χωρίς να χρειάζονται πολλά λόγια ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Maestro ήταν αφοσιωμένος στο τραγούδι πάνω από όλα, γιατί τραγουδούσε με την κιθάρα του για να κάνει και τους άλλους να τραγουδούν, γιατί οι παραλλαγές στο παίξιμό του ήταν αστείρετες και αποτελούν τελικά ακόμα και σήμερα την πηγή του καλύτερου toque flamenco. Η κιθάρα για τον Niño Ricardo ήταν μια θρησκεία, αλλά πάντα έλεγε ότι μαζί με το τραγούδι πρέπει να διατηρεί μία ισσοροπία, ένα διάλογο. Έτσι ώστε τελικά ούτε το τραγούδι να σωπαίνει την κιθάρα αλλά ούτε και εκείνη να το ξεπερνά. Ειδικά το fandango είναι το είδος που ο Ricardo δεν είχε αντίπαλο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μουσική σκέψη του πήγαινε πιο πέρα από ό,τι μπορούσαν να εκτελέσουν τα δάχτυλά του. Ήταν τελικά από τους πιο σοφούς tocaores της ιστορίας και η guitarra flamenca δε θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, αν δεν είχε υπάρξει ο Maestro. Δυστυχώς η πλειοψηφία των ηχογραφήσεών του έχει χαθεί.

Στην μνήμη του ανεγέρθηκε ένα μνημείο πάνω από τον τάφο του, στο νεκροταφείο του San Fernando, που έχει την μορφή ενός αγγέλου με μια κιθάρα στα χέρια, να ατενίζει τον ουρανό. Το έργο είναι του γλύπτη Sandino και χρηματοδοτήθηκε από τα έσοδα των πωλήσεων ενός δίσκου-αφιέρωμα στον Maestro, που ηχογράφησαν το 1972 ένα γκρουπ από "Ricardistas", όπως ο Paco de Lucía, ο Sabicas αλλά και ο ίδιος ο γιος του, ερμηνεύοντας τραγούδια του Niño Ricardo.

Niño Ricardo - Que caí - Bulerías

Και το δράμα συνεχίζεται!

Α λα Μεξικάνα, Δράματος, Άπαντα, Μέρος 2ο

Πατέρας και γιος, τραγουδούν την Συγγνώμη.

Alejandro και Vicente Fernández λοιπόν, στο Perdón σε ζωντανή ηχογράφηση.

Στο τραγούδι ο πατέρας "παραμιλά" και φωνάζει στο κοινό γεμάτος περηφάνεια "αυτός είναι ο γιος μου!".

Και συνεχίζουν το ντουέτο.

Δράμα α λα μεξικάνα & Κουϊζ

Στο τέλος του τραγουδιού... ο τρόπος που ο τραγουδιστής "ξεψυχά" φωνάζοντας "έχω δικαίωμα να ζήσω"... είμαστε μπροστά σε ένα απόλυτο δράμα α λα μεξικάνα.

Ήχοι άλλης εποχής, του Martín Urieta, εμποτισμένοι από το άρωμα της τεκίλας.

Το όνομα του αζτέκου Martín Urieta αποτελεί θρύλο για το Μεξικό, όπου θεωρείται πλέον ένας από τους μεγαλύτερους cantautores όλων των εποχών, ειδικότερα στο πιο παραδοσιακό ίσως μουσικό είδος του 20ου αιώνα, στο canción ranchera .

Martín Urieta - Urge

Και ένα μικρό κουϊζ: πού ακούσαμε πρόσφατα αυτό το τραγούδι του Urieta; (Απίστευτο!)

.

Urge

Con mi dolor
causando penas
voy rodando por allí..
No hay una frase
de cariño para mí;
todos me miran
con desprecio y con rencor.

Mi corazón esta cansado,
tan cansado de sufrir,
que muchas veces
lo he escuchado repetir
estas palabras
que me llenan de dolor:

Urge...
Una persona
que me arrulle entre sus brazos
a quien contarle
de mis trunfos y fracasos
que me comprenda
y que me quite de sufrir

Urge...
Que me despierten
con un beso enamorado,
que me devuelvan
el amor que me han negado,
Porque tambien tengo derecho
De vivir...

Urge...
Una persona
que me arrulle entre sus brazos
a quien contarle
de mis trunfos y fracasos
que me comprenda
y que me quite de sufrir

Urge...
Que me despierten
con un beso enamorado,
que me devuelvan
el amor que me han negado,
Porque tambien tengo derecho
De vivir...

 

 

 

Tejas Verdes

Tο Ξενοδοχείο των Βασανιστηρίων

Μια θεατρική παράσταση αφιερωμένη στα θύματα των βασανιστηρίων, ξεκινά στις 3 Νοεμβρίου στο χώρο ενός πραγματικού συνεργείου στον Κεραμεικό, με ταυτόχρονη έκθεση ντοκουμέντων και βίντεο. Τίτλος του έργου Tejas Verdes, συγγραφέας είναι ο πολυβραβευμένος Ισπανός Fermín Cabal, ενώ η σκηνοθεσία ανήκει στη Γιολάντα Μαρκοπούλου.

Χορηγοί είναι: η Proton Bank και οι Εκδόσεις Ίκαρος.

Η παράσταση τελεί υπό την Αιγίδα της Πρεσβείας της Χιλής και την υποστήριξη του Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, της Διεθνούς Αμνηστίας καθώς και της Πρεσβείας της Αργεντινής.

Στη Χιλή του 1973, το «Tejas Verdes», ένα παλιό ξενοδοχείο στο Σαν Αντόνιο, λίγο έξω από το Σαντιάγκο, μεταβάλλεται σε ένα από τα πιο φρικτά κέντρα βασανιστηρίων. Ο Fermin Cabal, καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Τέχνης στη Μαδρίτη, και δραματουργίας στο πανεπιστήμιο του Κεντ, διαλέγει πέντε γυναίκες από το πλήθος των βασανισθέντων που πέρασε από το παλιό ξενοδοχείο, για να καταγράψει μια ανεπανάληπτη εμπειρία και να σχολιάσει ένα απάνθρωπο γεγονός. Πρόκειται για μια κραυγή αληθινή και θαρραλέα, μια διαμαρτυρία για τα ανθρώπινα δικαιώματα που αφυπνίζει και δικές μας μνήμες.
Ανάμεσα στις ηρωίδες, πρωταγωνιστεί μια κοπέλα η οποία απήχθη και δολοφονήθηκε αμέσως μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Σαλβατόρ Αλιέντε. Το έργο φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με την κατάφορη αδικία των απολυταρχικών καθεστώτων, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητεί την υπάρχουσα δικαιοσύνη.

Το Tejas Verdes έχει παιχθεί με μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία, αλλά τη διεθνή του καριέρα ξεκίνησε στο Λονδίνο με μια εντυπωσιακή υποδοχή, το 2005.


17 χρόνια από τo τέλος της δικτατορίας στη Χιλή, και 33 στην Ελλάδα, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Αγκόστο Πινοσετ, το Tejas Verdes μεταφέρεται και στην Αθήνα. Για τις ανάγκες του έργου επιλέχθηκε ένα συνεργείο αυτοκινήτων στον Κεραμεικό, ως ο καταλληλότερος χώρος, μετά από έρευνα και μελέτη.

Την παράσταση σκηνοθετεί η Γιολάντα Μαρκοπούλου, απόφοιτος του τμήματος Θεάτρου του Boston University, και βοηθός του Μιχάλη Κακογιάννη στη «Λυσιστράτη», και τον «Κοριαλανό» το 2005-2007, βοηθός του Στάθη Λιβαθινού στον «Ηλίθιο» το 2006-2007. Το θεατρικό «Πίσω από το Ηρώον» ήταν η πρώτη δική της σκηνοθεσία, ενώ η ταινία μικρού μήκους «το Ταξίδι που Φοβάμαι» πήρε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό «3 in 3».

Η μετάφραση είναι της Εύης Στάθη, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αλεξάνδρας Σιάφκου, οι φωτισμοί της Ηλέκτρας Περσελή, η μουσική του Άλκη Κόλλια και η επιμέλεια κίνησης της Αντιγόνης Γύρα.
Παίζουν: Μαρία Αιγινίτου, Βιολέτα Γύρα, Ρένα Κυπριώτη, Τάνια Παλαιολόγου και Δανάη Ρούσσου.

Και αντιστασιακή Χιλιανή μουσική

Ένας γνήσιος Λατινοαμερικάνος μουσικός, ο διάσημος Χιλιανός τραγουδοποιός Ángel Parra, θα παίξει με την κιθάρα του και θα τραγουδήσει αντιστασιακά Χιλιανά τραγούδια, μόνο στην πρεμιέρα του έργου, στις 3 Νοεμβρίου, μετά την παράσταση. Ο Angel Parra κατά την διάρκεια της δικτατορίας έγραψε τραγούδια με αντικαθεστωτικούς στίχους, τα οποία τραγουδήθηκαν πλατιά από τον Χιλιανό λαό, ενώ σήμερα ασκεί σκληρή κριτική για την κοινωνική αδικία.

Έκθεση

Παράλληλα θα λειτουργεί έκθεση με θέμα τα βασανιστήρια τότε και τώρα. Δικτατορίες και βασανιστήρια του παρελθόντος, μαρτυρίες, προσωπικά αντικείμενα, βίντεο και ηχητικές μαρτυρίες λειτουργούν ως αποδείξεις ότι τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Χιλή στα χρόνια του Πινοσέτ έχουν συμβεί και αντίστοιχα συμβαίνουν ακόμα σε διάφορα σημεία του κόσμου. Στη συγκέντρωση του πληροφοριακού και ενημερωτικού υλικού συνέβαλε το Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων και η Διεθνής Αμνηστία.

Υπεύθυνη της έκθεσης είναι η Ελένη Βαρβιτσιώτη.

Διεύθυνση: ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ, Προφήτου Δανιήλ 18, Κεραμεικός (ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 698-1802544

Παραστάσεις: 3 Νοεμβρίου έως 6 Ιανουαρίου Τετάρτη έως Κυριακή στις 9.15 μ.μ.
Δευτέρα 10 και 17 Δεκεμβρίου στις 9.15 μ.μ.
Kάθε Τετάρτη και Κυριακή: ισπανικοί υπέρτιτλοι.

Τηλέφωνο Επικοινωνίας: Γιολάντα Μαρκοπούλου: 694-5261512,
E-mail: yolmark@mac.com

ΥΓ. Το κείμενο είναι του Στράτου Δουκάκη, στο blog Για Αγαπημένους Απόντες.

Λαχανόρυζο "αλλιώτικο από τ΄άλλα"

Μία από τις αγαπημένες συνταγές της πατρικής και μητρικής μου οικογένειας είναι και αυτό το λαχανόρυζο, το "αλλιώτικο από τ΄άλλα"!

Έτσι το είχε αποκαλέσει η μαμά μιας στενής μου φίλης, όταν χρειάστηκε να τους το φτιάξω για κάποια δύσκολη οικογενειακή στιγμή τους που δεν μπορούσαν να μαγειρέψουν οι ίδιοι, δεν έπρεπε να φάνε κρέας, αλλά δεν ήθελαν να φάνε και ψάρι. Εκείνη είχε συνδέσει στο μυαλό της το λαχανόρυζο με τις λαχανίδες που έτρωγαν στην Κατοχή και την εποχή της μεγάλης πείνας και έτσι ήταν ένα φαγητό που το είχε αποκλείσει από την κουζίνα και το σπιτικό της. Μέχρι που δοκίμασε -με τα χίλια ζόρια είναι η αλήθεια- τη συγκεκριμένη εκδοχή και αναθεώρησε.

Το μυστικό της επιτυχίας αυτού του πιάτου βρίσκεται νομίζω στο μπέϊκον.

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Θα χρειαστούμε ένα μεγαλούτσικο λάχανο, 1 φλυτζάνι του τσαγιού μισογεμάτο ρύζι (εγώ βάζω πλέον Barba Ben), 4-5 κρεμμύδια χονδροκομμένα, 250 γρ.μπέϊκον, άνιθο, χυμό από αρκετά λεμόνια, ελαιόλαδο, μπράντυ, λευκό κρασί, worcestershire sauce, αλάτι, πιπέρι, πάπρικα, κόλιανδρο και ρίγανη, καθώς και προαιρετικά 1 κύβο βοδινού.

Αφού σωτάρουμε χωρίς άλλα λιπαρά το μπέϊκον, προσθέτουμε τα κρεμμύδια και το λάδι και συνεχίζουμε το τσιγάρισμα.

Όταν σκουρήνουν ελαφρά σβήνουμε με το κονιάκ και προσθέτουμε το λάχανο.

Σωτάρουμε αρκετή ώρα, προσθέτουμε το κρασί, την worcestershire, τον λεμονοχυμό, τα μπαχαρικά, τον άνιθο, όσο νερό χρειάζεται σχεδόν για να το καλύψει και αφήνουμε για 5 λεπτά να μαλακώσει ελαφρά.

Στο τέλος προσθέτουμε το ρύζι και βράζουμε σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου αφαιρώντας κάποια λεπτά από τον απαραίτητο χρόνο μαγειρέματος, καθώς ο βρασμός συνεχίζεται και αφού σβήσουμε το μάτι της κουζίνας.

Μπορούμε να σερβίρουμε με ένα νόστιμο λουκάνικο ψημένο στο γκριλ ή στην ψηστιέρα και έτσι θα καλύψουμε όλα τα γούστα. Και εκείνων που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς κρεατικά, αλλά και εκείνων που τρελλαίνονται για λαχανικά.

ΥΓ.Το "στόλισμα" των φωτογραφιών είναι της Έλενας.

Πόρτααα!!!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι και λόγοι που οδηγούν στο οριστικό κλείσιμο μιας πόρτας.


Κλείσε μόνο την πόρτα
και τον άνεμο ρώτα
ποιός είναι ο δρόμος χωρίς γυρισμό
Κλείσε μόνο την πόρτα
και τον άνεμο ρώτα
ρώτα ποιός φταίει απ'τους δυο.

Φεύγοντας - Γιώργος Μαργαρίτης


If you´re leaving
close the door
I´m not expecting people any more.

When a blind man cries - Deep Purple

Να ήταν η ζήλια ψώρα (και πάλι)!

Άκουγα 2 μέρες στο Hungry For Life για την περίφημη πλέον πατατοσαλάτα-κέϊκ της Έλενας, αλλά ομολογώ ότι μόνο όταν την είδα στις φωτογραφίες εντυπωσιάστηκα πραγματικά.
Ίσως επειδή εγώ δεν έχω ούτε φαντασία, ούτε ιδιαίτερο ταλέντο στο στόλισμα των φαγητών, κάτι που θεωρώ ότι είναι μεγάλο μειονέκτημα για μια οικιακή μαγείρισσα.
Ένα ταψάκι σε σχήμα αστεριού που είχαμε αγοράσει με την Έλενα για δωράκι, αλλά που τελικά κρίναμε ότι δεν ήταν σε κατάλληλη κατάσταση για να επιτύχει το στόχο, βρέθηκε στα χέρια μου πριν λίγες μέρες.
Αναρωτιόμουν τί τύχη θα μπορούσε να έχει στην κουζίνα μου, αφού με τη ζάχαρη ... τα έχουμε ξαναπεί, και εκεί περιορισμένες οι δυνατότητες, όσο για κάτι πιττοειδές, είναι αρκετά μικρό σε χωρητικότητα.
Επειδή όμως η ζήλια είναι ψώρα, αποφάσισα να το εγκαινιάσω φτιάχνοντας μια πατατοσαλάτα με ό,τι υπήρχε στα ντουλάπια και στο ψυγείο μου.
Ήδη, λίγες ώρες μετά την παρασκευή της πατατοσαλάτας, ό,τι είχε περισσέψει εκτός φόρμας έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον ανδρικό πληθυσμό της οικογένειας. Εμένα με "τράβηξε" μετά 24 ώρες, όταν πια είχαν πήξει τα υγρά της σαλάτας και αφού την πασπάλισα με ξύσμα από lime και την στόλισα με το κορυφαίο πιπέρι με λουλούδια που μου χάρισε μια καλή φίλη (πού είσαι Αγγελικούλα; Επέστρεψες εις τας Ελβετίας;).
Τα υλικά τυχαία επιλεγμένα... είπαμε, ό,τι υπήρχε.
Πατάτες βραστές κομμένες σε κυβάκια, τόνος, πιπεριές φλωρίνης από βάζο σε λωρίδες, καλαμπόκι κονσέρβα, κρεμμύδι ξερό σε μισές λεπτές φέτες, μαϊντανός, ελιές, κάππαρη.
Για τη σάλτσα ανακάτεψα ελαιόλαδο, ξίδι βαλσαμικό, λεμονοχυμό, μουστάρδα, γιαούρτι, ταχίνι, πιπέρι και ρίγανη. Έβαλα όλα τα υλικά σε καλά απλωμένο στην φόρμα wrap, τα πατήκωσα με την ράχη του κουταλιού και άφησα την σαλάτα 24 ώρες στο ψυγείο για να σφίξει και να ξεφορμαριστεί εύκολα τελικά.
Πιστεύω πάντως ότι την διαφορά την έκανε το ξύσμα lime και το περίεργο φρεσκοτριμμένο πιπέρι, όχι μόνο στην γεύση, αλλά και στην εμφάνιση.
Ευχαριστώ Ελενάκι για την ιδέα!

Γκρέμιστα γκρέμιστα όλα πια!

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια Θεία όμορφη -εσωτερικά και εξωτερικά- μελαχρινή πρασινομάτα, στρουμπουλή, φωνακλού και πεισματάρα, που την φώναζαν Θεία Όλγα.

Μαρία την είχαν βαφτίσει, αλλά το τραγουδάκι της διαφήμισης "η Θεία Όλγα, η Θεία Όλγα ξέρει" της ταίριαζε γάντι και έτσι "ξαναβαφτίστηκε".

Είχε μεγάλη καρδιά, γεμάτη αγάπη αλλά και πολύ αξιοπρέπεια. Μια καρδιά που στο τέλος δεν χωρούσε πια στο στήθος της.

Έφτιαχνε το πιο νόστιμο κέϊκ σοκολάτας στον κόσμο, εξαιρετικά τυροπιττάκια και τα κεφτεδάκια της αποτελούσαν αντικείμενο ατελείωτων συζητήσεων και καυγάδων στην ευρύτερη οικογένεια, καθώς διεκδικούσαν τα σκήπτρα από τα κεφτεδάκια των υπολοίπων αδερφών της.

Τραγουδούσε υπέροχα ιταλικά τραγούδια, αγαπούσε την ποίηση, την λογοτεχνία, τα όμορφα πράγματα, τα λουλούδια.

Πάνω απ΄όλα όμως, αγαπούσε τη ζωή και τους ανθρώπους.

Τα σπίτια γκρεμίζονται, γίνονται σκόνη.

Οι αναμνήσεις των γαλαντόμων ανθρώπων που μπορούν και ξέρουν να σκορπούν απλόχερα αγάπη και φροντίδα, δεν χάνονται ποτέ.

Μετά 20 έτη (και βάλε)

Ακούμε: Νυχτερίδες και Αράχνες

Καζαντζίδης & Νικολόπουλος

Día de la Cultura Cubana

La EMBAJADA DE CUBA en Atenas

les invita en AL ANDAR

para celebrar con

Arlyn del Carmen González Sánchez
& Katia González Sánchez

el Día de la Cultura Cubana

el miércoles 24 de octubre de 2007
de 19.30 a 22.00

Καταλάνικο σπανάκι

Υλικά
2 κ.σπανάκι
100 γρ.χοιρινό καπνιστό
150 γρ.σταφίδες
100 γρ.κουκουνάρια (σιγά... βάλτε κάτι παραπάνω καλέ!)
2 σκελ.σκόρδο
ελαιόλαδο
αλατοπίπερο
κόλιανδρος (προαιρετικά)
Εκτέλεση
Βράζουμε το σπανάκι σε ελάχιστο νερό, το σουρώνουμε καλά και το κόβουμε (αν θέλουμε).
Μουλιάζουμε τις σταφίδες σε sherry ή ένα γλυκό κρασί Σάμου.
Τσιγαρίζουμε το σκόρδο στο ελαιόλαδο και το αφαιρούμε από το τηγάνι (εκτός αν θέλουμε να το ψιλοκόψουμε και να το αφήσουμε στα υλικά μας).
Προσθέτουμε χονδροκομμένο το καπνιστό χοιρινό και μόλις πάρει λίγο χρώμα, ρίχνουμε και τις σταφίδες (αφού τις έχουμε πρώτα στραγγίσει).
Τέλος ρίχνουμε τα κουκουνάρια.
Αφού τα φέρουμε μερικές βόλτες και αρχίσουν και παίρνουν χρώμα τα υλικά, προσθέτουμε το σπανάκι, το αλατοπίπερο και τον κόλιανδρο. Αφήνουμε μέχρι να μαγειρευτεί το φαγητό, προσθέτοντας και όσο νερό χρειαστεί.

Λικεράκι (και όχι μόνο) στη Girona

Βιολιστής στη στέγη;

Όχι ακριβώς...

Ταύρος με κρίση ταυτότητας

ξύπνησε τα χαράματα
κοκορίκο ... σκέφτηκε
με ένα σάλτο πήδηξε στην στέγη
όχι και άσχημα για έναν ταύρο
ποτέ δεν του άρεσε η άμμος εξάλλου
και η αρένα καραδοκούσε
καλύτερα ο αέρας, η βροχή, ο ήλιος, το φεγγάρι

στροβίλισμα αιώνιο της ελευθερίας

αν δεν ήταν και αυτή η ορθοστασία

θα είχε βρει λύση στο πρόβλημά του

Πρόσεχε ...

...μην πιαστείς στην φάκα!

Κι αν ξεφύγεις, μην χαρείς...

Πείνα στις όχθες του Τάμεση

Μοσχαράκι με πιπεριές ελαφρώς κινεζουά

Η αρχική μου σκέψη είναι το stir fry όταν δοκιμάζω συνταγές που ... λοξοκοιτούν, δηλαδή "κινεζοφέρνουν". Όμως, μια που δεν έχω γουώκ, μια που δεν αρέσουν σε όλους τα φαγητά να κρατούν στο δόντι (και ειδικά τα κρέατα), πάντα καταλήγω να κάνω κάτι μεταξύ stir fry και μαγειρευτού φαγητού.
Ειδικά όταν υπάρχει και μοσχάρι -που δεν μου αρέσει καθόλου παρά μόνο στην μορφή κιμά- εκεί όλες οι καλές προθέσεις μου για τηγάνισμα σε ελάχιστο λάδι, δυνατή φωτιά και 3-5' πάνε περίπατο, μόλις δοκιμάσω μια ακρούλα. Όχι για μένα!
Τί κάνω λοιπόν;
Φτιάχνω σε stir fry τα λαχανικά, ενώ το κρέας στη συνέχεια το αφήνω να μαγειρευτεί με σάλτσα.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Υλικά
600 γρ.μοσχαράκι κομμένο σε λεπτές λωρίδες
4-5 πιπεριές
4-5 κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο
τζίντζερ ψιλοκομμένο
noodles
Για την μαρινάδα
μέλι
κρασί γλυκό Σάμου
soya sauce
terriyiaki sauce
ξίδι βαλσαμικό
3 κ.σ.ελαιόλαδο
2 κ.γλ.κορν φλάουρ
Για το τηγάνισμα
σησαμέλαιο
Για τη σάλτσα
soya sauce
ξίδι βαλσαμικό
2 κύβοι κοτόπουλο
αλάτι
πιπέρι
πάπρικα
chillies
sesame oil (το ειδικό για ασιατική κουζίνα, πολύ πιο συμπυκνωμένο από το απλό του σούπερ μάρκετ)
Εκτέλεση
Βάζω το μοσχαράκι στη μαρινάδα για 3 ώρες. Το ανακατεύω 4-5 φορές.
Ζεσταίνω στο μάτι της κουζίνας τηγάνι αντικολλητικό (ή σε κατσαρόλα αντικολλητική) και ρίχνω λίγο σησαμέλαιο, ας πούμε του Χαϊτόγλου (το διευκρινίζω, γιατί στη σάλτσα χρησιμοποιώ και το αυθεντικό sesame oil που μπαίνει πάντα στο τέλος, δεν μαγειρεύεται και έχει πολύ έντονο άρωμα).
Μόλις ζεσταθεί, τηγανίζω για 5' τα κρεμμύδια με το σκόρδο και το τζίντζερ. Τα αφαιρώ.
Προσθέτω και τηγανίζω για 3' τις πιπεριές. Τις αφαιρώ.
Προσθέτω το μοσχάρι και το τηγανίζω στην πιο ψηλή θερμοκρασία για 5', ανακατεύοντας βέβαια συνεχώς. Στη συνέχεια ρίχνω την μαρινάδα στο τηγάνι, τα υλικά της σάλτσας (εκτός του sesame oil) καθώς και νερό.
Χαμηλώνω τη φωτιά και αφήνω να μαγειρευτεί μέχρι να μαλακώσει (δηλαδή ποτέ, αλλά η προσπάθεια δεν βλάπτει, χιχι!).
Όταν είναι έτοιμο, προσθέτω και τα λαχανικά και τα αφήνω να μαγειρευτούν όλα για 5'.
Στο τέλος προσθέτω τα noodles και ακολουθώ τις οδηγίες του πακέτου. Όταν έχουν μαλακώσει αρκετά και τα noodles προσθέτω το sesame oil.
Πάντα φροντίζω όταν αποσύρω την κατσαρόλα από τη φωτιά να υπάρχει αρκετό υγρό, γιατί τα noodles το απορροφούν και μπορεί μέχρι να σερβίρω το φαγητό να γίνει... στούμπος.
Ταιριάζουν πολύ φιστίκια Αιγίνης καβουρδισμένα ή σουσάμι καβουρδισμένο στο σερβίρισμα.

La Tarara - Duquende, Poveda, Chicuelo

Το "τέρας της Βαρκελώνης", ο Duquende, τραγουδά την Tarara μαζί με τον Poveda, υπό τη συνοδεία της κιθάρας του Chicuelo.

Αυτό το τρίο θα το απολαμβάναμε και στην Αθήνα στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ, μαζί με τον Faiz Ali Faiz στο Qawwali Flamenco, αλλά ο Poveda μας έστησε τελικά.

Όπως και να έχει, πήραμε μια -έστω πολύ μικρή- γεύση από flamenco και cante jondo σε εκείνη τη συναυλία, αν και η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος έδειχνε να ενθουσιάζεται πολύ περισσότερο με τον Faiz Ali Faiz και τους ρυθμικούς λαρυγγισμούς του από ό,τι με την έκθεση ψυχής του Duquende.

Αυτού του είδους η μουσική προϋποθέτει κάποια "εκπαίδευση" για να μπορεί κανείς να την καταλάβει και να την νοιώσει και χρειάζεται και ένα μυστικιστικό κλίμα για να μπορεί το κοινό να "μεταφερθεί" στον κόσμο του cantaor.

Ίσως την επόμενη φορά που επισκεφθεί την Ελλάδα κάποιος αξιόλογος εκπρόσωπος του flamenco, να υπάρξει και η κατάλληλη αντιμετώπιση από τους διοργανωτές, ώστε να μπορέσει το κοινό να πάρει μια ιδέα από το τί είναι τελικά flamenco puro και όχι το τουριστικό εξαγώγιμο προϊόν των μπουλουκιών της χούντας του Φράνκο, στην σύγχρονη "αναβαθμισμένη" μορφή του.

Όταν ο κινηματογράφος ήταν ποίηση - Qué bonitos ojos tienes

Από πού προέρχεται μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του Μεξικανικού Κινηματογράφου;

Για την Enamorada, τον Indio Fernández, την María Félix και τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας, έχω γράψει εδώ.

Diego El Cigala ή ... πες τα παληκάρι μου!

Τί λέει λοιπόν ο Diego El Cigala σε όσους τον κατηγορούν ότι "μπασταρδεύει" και "ξεπουλά" το flamenco, ερμηνεύοντας κουβανέζικα boleros;

" Όσοι έχουν γεννηθεί gitanos όπως εγώ, το flamenco το έχουν μέσα τους, το κουβαλούν σε ό,τι και να κάνουν. Είμαι ο ίδιος flamenco".

Ποιός ξέρει τί κριτικές θα ακολουθήσουν τώρα το Dos Lágrimas, το cd που κυκλοφορεί από ώρα σε ώρα, σαν συνέχεια του Lágrimas Negras (που "τσάκισε" βέβαια τις παγκόσμιες αγορές, βραβεία, κλπ κλπ)...

Αλλά και ποιός νοιάζεται τελικά; Όταν η μουσική "μιλά" στην καρδιά του κόσμου, ό,τι και να λένε οι "ειδικοί" δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία για άλλους, πέραν των ιδίων.

Και όπως λέει και ο -υπέροχα "διασκεδαστής"- Diego...
"Όταν κάτι το ψάχνεις πολύ, δε το βρίσκεις! Το αντίθετο συμβαίνει, το πιστεύω ακράδαντα, το πεπρωμένο, η ζωή, η σκληρή προσπάθεια, κάποια στιγμή θα σου το φέρουν μπροστά σου. Αλλιώς δεν γίνεται... Ναι... θέλω να αφήσω ένα σπόρο. Θέλω να μιλούν για το έργο μου... για το καλό ή για το κακό. Οκ, θα προτιμούσα για το καλό, αν είναι δυνατό, χαχα!"

Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ για τον Τσε

Διαβάζω στο www.goculture.gr:

Σαράντα χρόνια χωρίς το χαμογελαστό επαναστάτη

Η New Star, σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, διοργανώνει Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ για τον Ernesto Che Guevara, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από το θάνατό του.

Το φεστιβάλ πραγματοποιείται 4-10 Οκτωβρίου στον κινηματογράφο Ίλιον, καθημερινά, από 18:30 έως 00:30, όπου προβάλλονται ντοκουμέντα της ζωής και της δράσης του, όπως απαθανατίζονται από καλλιτέχνες όλου του κόσμου (Κούβα, Χιλή, Βολιβία, Αργεντινή, Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Καναδά αλλά και την Ελλάδα).

Έχουν περάσει 40 χρόνια από την 8η Οκτωβρίου του 1967, από την ημέρα που ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα πέρασε οριστικά στην ιστορία και δια παντός στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων αγωνίζονται ή απλώς προσδοκούν και κρυφά ονειρεύονται την αλλαγή της κρατούσας κατάστασης εκμετάλλευσης, της απροκάλυπτης όσο και κυνικής διαχείρισης της τύχης του πλανήτη από το φονταμενταλισμό της αγοράς.

Το όνομα και η εικόνα του Τσε συνεχίζουν να φέρουν ιδέες και οράματα, να συνεγείρουν μυαλά και καρδιές ανθρώπων όλων των ηλικιών σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Από την Ελλάδα προβάλλονται τα ντοκιμαντέρ που έχουν κάνει για τον Che οι: Γιώργος Αυγερόπουλος, Σεμίνα Διγενή, Στέλιος Κούλογλου, Κώστας Μπαξεβάνης, Παύλος Τσίμας.

Επίσης, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, καλλιτέχνες (όπως ο Κωνσταντίνος Καζάκος, η Λίλα Καφαντάρη, η Ελένη Γερασιμίδου) απαγγέλλουν ποιήματα για τον Τσε και διαβάζουν κείμενα του ίδιου και σημαντικά γράμματά του όπως προς την οικογένειά του, τον Φιντέλ Κάστρο κ.α.
Στον κινηματογράφο Ίλιον, τις μέρες του φεστιβάλ, σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα λειτουργεί έκθεση αφίσας από όλο τον κόσμο για τον Che.

Προβάλλονται επίσης βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα από live συναυλίες με τραγούδια για τον Τσε που τραγουδούν οι: Μάνος Λοΐζος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Βασίλης Λέκκας κ.α.

Την Παρασκευή 5 Οκτώβρη και το Σάββατο 6 Οκτώβρη, ώρα 20:00-21:00, λατινοαμερικάνικα μουσικά γκρουπ τραγουδούν τραγούδια αφιερωμένα στον Τσε.

Τέλος, τη Δευτέρα 8 Οκτώβρη στις 20:00 μιλάει ο πρέσβης της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, Hermes Herera Hernández.

Η "καλοπληρωμένη"

La bien pagá, τραγουδά στην Ángela Molina ο Manuel Bandera στην ταινία "Las cosas del querer", όπου υποδύεται τον σπουδαίο ισπανό καλλιτέχνη και τραγουδιστή του περασμένου αιώνα Miguel de Molina.

Μια πολυτραγουδισμένη copla, που η αγαπημένη μου εκδοχή της είναι από... χμ... δύσκολο να διαλέξω.

Μεταξύ El Bicho (περίεργη ροκιά) και Diego El Cigala με τον Bebo στο πιάνο.

Εδώ ακούμε και τον ίδιο τον Miguel de Molina στην "καλοπληρωμένη", τον οποίο θα μπορούσαμε ίσως να παρομοιάσουμε με τον δικό μας Αττίκ.

La bien pagá
(Ramón Perelló - Juan Mostazo)

Ná te debo, ná te pio.
Me voy de tu vera, orvíame ya.
Que he pagao con oro tus carnes morenas.
No mardigas paya, que estamos en paz.
No te quiero, no me quieras.
Si to me lo diste, yo ná te pedí.
No me eches en cara que to lo perdiste.
Tambien a tu vera yo to lo perdí.

Bien pagá, si tu eres la bien pagá,
porque tus besos compré.
Y a mí te supiste dar
por un puñao de parné.
Bien pagá, bien pagá.
Bien pagá fuiste mujé.

No te engaño, quiero a otra,
no creas por eso que te traicioné.
No cayó en mis brazos, me dió sólo un beso,
el único beso que yo no pagué.
Na te pio, na me llevo.
Entre esas paredes dejo sepultás
penas y alegrías que te he dao y me diste
y esas joyas que ahora pa otro lucirás.

Bien pagá, si tu eres la bien pagá,
porque tus besos compré.
Y a mí te supiste dar
por un puñao de parné.
Bien pagá, bien pagá.
Bien pagá fuiste mujé.

Και εδώ ακούμε το τραγούδι από την ταινία. Manuel Banderas - La bien pagá