Saturday, February 28, 2009

Todos vuelven / Όλοι επιστρέφουν ;

Ένα μουσικό δάνειο από την Ευρώπη προσαρμοσμένο στα ακούσματα και τα βιώματα της πολυπολιτισμικής Λατινικής Αμερικής είναι το Vals peruano ή Vals Criollo, που έγινε ιδιαίτερα αγαπητό στην Λατινική Αμερική γύρω στο 1950 και τραγουδιέται ακόμα και σήμερα κυρίως στο Περού, όπου έχει γίνει πλέον συνώνυμο με ένα μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού του.


Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του Vals Peruano, έναν "ύμνο στην νοσταλγία" όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι Περουβιάνοι, το πρωτακούσαμε -με ελαφρά αλλαγμένους στίχους και ρυθμό- από μία από τις πιο σημαντικές σύγχρονες μουσικές φιγούρες της Λατινικής Αμερικής, τον Rubén Blades, που τον τελευταίο καιρό ήταν -ίσως είναι ακόμα;- υπουργός τουρισμού στον Παναμά.


Το "Todos Vuelven" ανήκει στο είδος των τραγουδιών που καταγράφονται στην εθνική μνήμη και γίνονται μέρος της καρδιάς ενός λαού, μετατρέπονται σε ύμνο και σημείο αναφοράς για τους μετανάστες που αναζητούν τα πάτρια εδάφη, σκορπισμένοι στα 4 σημεία του ορίζοντα. Ένα ποίημα αγάπης για το Περού, που γράφτηκε από ένα διανοούμενο, ποιητή, συγγραφέα, δημοσιογράφο και θερμό υποστηρικτή της música criolla, τον César Miró (1907-1999, Lima, Perú).

Στον César Miró δεν έγιναν με πολύ θετικό τρόπο αποδεκτές οι αλλαγές που έκανε αρκετές δεκαετίες μετά την επιτυχία του τραγουδιού στην Λατινική Αμερική ο Rubén Blades και έτσι, όταν βρέθηκαν κάποια στιγμή στην Λίμα και ο Blades του ζήτησε να τον συγχωρήσει για τις μικρές αλλαγές στους στίχους και στον ρυθμό, ο υπερήλικας πια ποιητής του απάντησε δηκτικά ότι δεν θα έπρεπε να τον απασχολεί το θέμα, καθώς ο ίδιος ο λαός θα άλλαζε από μόνος του και πάλι αυτό που είχε φτιάξει ο Blades...


Todos Vuelven
(Vals Peruano de César Miró)

Todos vuelven a la tierra en que nacieron,
al embrujo incomparable de su sol,
todos vuelven al rincón donde vivieron,
donde acaso floreció más de un amor.

Bajo el árbol solitario del silencio,
cuántas veces nos ponemos a soñar,
todos vuelven por la ruta del recuerdo,
pero el tiempo del amor no vuelve más.

El aire que trae en sus manos
la flor del pasado, su aroma de ayer,
nos dice muy quedo al oído
su canto aprendido del atardecer.

Nos dice su voz misteriosa,
de nardo y de rosa, de luna y de miel,
que santo el amor de la tierra,
que triste es la ausencia que deja el ayer.


Όλοι επιστρέφουν στη γη που γεννήθηκαν,
στην ασύγκριτη μαγεία του ήλιου της,
όλοι επιστρέφουν στην γωνιά που έζησαν,
εκεί που ίσως άνθισαν 
περισσότερες από μια αγάπη.

Κάτω από το μοναχικό δένδρο της σιωπής,
πόσες φορές δεν ονειρευόμαστε,
όλοι επιστρέφουν από τον δρόμο της θύμησης,
αλλά ο καιρός της αγάπης δεν επιστρέφει πια.


Ο αέρας που φέρνει στα χέρια του
το λουλούδι του παρελθόντος, το άρωμα του χθες,
μας ψιθυρίζει απαλά στο αυτί το τραγούδι του
φωτισμένο από τα χρώματα του δειλινού.


Μας λέει η γεμάτη μυστήριο φωνή του,
πλημμυρισμένη από νάρδους και τριαντάφυλλα,
από το φεγγάρι και το μέλι,
πόσο άγια είναι η αγάπη για την Πατρίδα,
πόσο θλιβερή είναι η απουσία που αφήνει το χθες.


ΥΓ. Όλοι επιστρέφουν τελικά εκεί που βρίσκεται η καρδιά τους. Να το λένε άραγε αυτό Πατρίδα; Γη; Σπίτι; Οικογένεια; Όλοι επιστρέφουν με κάποιον τρόπο, εκεί που αγάπησαν και αγαπήθηκαν. Ελπίζω...

Thursday, February 26, 2009

Píntame Angelitos Negros

PÍNTAME ANGELITOS NEGROS
Andrés Eloy Blanco


¡Ah mundo! La negra Juana,
¡la mano se le pasó!
Se le murió su negrito,
sí, señor.

- ¡Ay compadrito del alma,
tan sano que estaba el negro!
Yo no el acataba el pliegue,
yo no le miraba el hueso;
como yo me enflaquecía,
lo medía con mi cuerpo,
se me iba poniendo flaco,
como yo me iba poniendo.
Se me murió mi negrito;
Dios lo tendría dispuesto;
ya lo tendrá colocao
como angelito del cielo..

Desengáñese, comadre,
que no hay angelitos negros.

Pintor de santos de alcoba,
pintor sin tierra en el pecho,
que cuando pintas tus santos
no te acuerdas de tu pueblo;
que cuando pintas tus vírgenes
pintas angelitos bellos,
pero nunca te acordaste
de pintar un ángel negro.

Pintor nacido en mi tierra,
con el pincel extranjero;
pintor que sigues el rumbo
de tantos pintores viejos,
aunque la vírgen sea blanca,
píntame angelitos negros.

No hay un pintor que pintara
angelitos de mi pueblo.
Yo quiero angelitos blancos
con angelitos morenos.
Angel de buena familia
no basta para mi cielo.

Si queda un pintor de santos,
si queda un pintor de cielos,
que haga el cielo de mi tierra
con los tonos de mi pueblo,
con su ángel de perla fina,
con su ángel de medio pelo,
con sus ángeles catires,
con sus angelitos blancos,
con sus ángeles morenos,
con sus angelitos indios,
con sus angelitos negros,
que vayan comiendo mango
por las barriadas del cielo.

Si al cielo voy algún día,
tengo que hallarte en el cielo,
angelitico del diablo,
serafín cucurusero.

Si sabes pintar tu tierra,
así has de pintar tu cielo,
con su sol que tuesta blancos,
con su sol que suda negros,
porque para eso lo tienes
calientito y de los buenos.
Aunque la Vírgen sea blanca,
píntame angelitos negros.

No hay una iglesia de rumbo,
no hay una iglesia de pueblo,
donde hayan dejado entrar
al cuadro angelitos negros.
y entonces, ¿a dónde van,
angelitos de mi pueblo,
zamuritos de Guaribe,
torditos de Barlovento?

Pintor que pintas tu tierra,
si quieres pintar tu cielo,
cuando pintas angelitos
acuérdate de tu pueblo,
y al lado del ángel rubio,
y junto al ángel trigueño,
aunque la Vírgen sea blanca,
píntame angelitos negros.



Andrés Eloy Blanco (Cumaná, Venezuela, 6 de agosto de 1896 – México, D. F., 21 de mayo de 1955)

... "Este poema muy bien podría considerarse como un himno en contra de la discriminación racial. Se hizo muy conocido en todo el mundo de lengua española a través de un bolero cuya música pertenece al actor y compositor mexicano Manuel Álvarez "Maciste", interpretado inicialmente por el actor y cantante mexicano Pedro Infante y también por Antonio Machín, y fue especialmente popular en España además de América Latina. Para su adaptación al ritmo de bolero, se redujo la extensión de la poesía quitándole el diálogo inicial y hacerla más apropiada a la longitud de la obra musical. Y aunque mucha gente recuerda la canción en todo el mundo, muy pocos saben que estaba basada en un poema de Andrés Eloy Blanco. El poema Angelitos Negros se incluyó en una obra póstuma (1959) titulada La Juanbimbada, que recoge muchas poesías dispersas de distintas épocas de su vida."...

Fuente: es.wikipedia.org

Wednesday, February 25, 2009

Επίθεση στο Στέκι Μεταναστών

Άλλη μια επίθεση στα Εξάρχεια, ευτυχώς χωρίς ανθρώπινες απώλειες.

www.skai.gr
www.in.gr
indy.gr

I am not there

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle Autumn rain.
When you awaken in the morning's hush;
I am the swift uplifting rush,
Of quite birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at nigh.
Do not stand at my grave and cry.
I am not there, I did not die.

Mary E. Frye (1905 - 2004)

Tuesday, February 24, 2009

Νοσταλγώ *



Ωραίος τύπος τελικά ο Albert Plá. Ένας κι ένας οι στίχοι στα τραγούδια του.

Añoro* todo aquello que no tuve
lo que tuve y no retuve
y eso no me lo quita nadie

Añoro solamente
lo que no vi ni en pintura
lo que no quise que ocurriera
lo que olvidé por desidia

lo que no escuché por ciego
hecho de menos
me hace falta
lo que no viví ni en sueños

añoro por ejemplo
no haberme follado a Marta
pensando mientras tanto
que me follaba a su hermana

y añoro a esa muchacha
que jamás he conocido
que espera ansiosamente el amor mío

Y esa rayita y esa pastillita
que no tomé contigo
aquella noche

me duelen los recuerdos
por no haberte conocido
ni amado ni violado
en aquel confesionario

quien pudiera haber gozado
de la luna y de tus besos
en aquel acantilado
dentro de un cadillac rojo

y por cierto ...

se me olvidaba decir
se me olvidaba decir
se me olvidaba decir
lo que te vine a pedir

si quieres bailar conmigo
esa canción tan bonita
aun no existe todavía
pero es mi canción preferida

ye, ye, ...

Estoy triste voy de luto
como si se hubieran muerto
esos seres tan queridos
que son mis enemigos

Me duele la cabeza
no me quito la resaca
y eso que ayer me quedé en casa

No tomé ni una copita
tampoco maté a nadie
y eso que hay quien lo merece
por pereza o por cobarde

Yo nunca quise o nunca pude
y añoro esos zapatos que no tuve
mis pies pisan descalzos
pues yo siempre ando desnudo

y eso que nunca me pinté
con purpurina todo el cuerpo
ni me subí a ese campanario
pa gritarle al sol y al viento

Me cago en la madre que parió
a esos mamones hijos de puta
que me están jodiendo la existencia

y por cierto ...

se me olvidaba decir
se me olvidaba decir
se me olvidaba decir
lo que vine a pedir

si quieres bailar conmigo
esa canción tan bonita
aun no existe todavía
pero es mi canción preferida

ye, ye, ...

y añoro no haber muerto cada día
cuando llegue la muerte
ya no sabré que hacer con ella

a lo mejor la palmo
y resucito siendo un cerdo
me olvido de que existo
y así no echaré nada de menos

engordaré deprisa
en el corral de las mentiras
comeré lo que me echan
como cualquier cerdo bueno

hasta que un día el granjero
me se lleve al matadero
y convierta en embutidos
mis recuerdos mas grasientos

Entonces piensa en mi
recuérdame amor mío,
cada vez que te comas
un bocadillo de chorizo

ye, ye, ...

*añoro = νοσταλγώ

ΥΓ. Ανοίγω την τιβούλα και πέφτω συνέχεια πάνω στην μάνα ενός πεθαμένου που είχε κάποιο νυχτερινό μαγαζί, αρκετές γυναίκες και παιδιά, μπλεγμένος ποιός ξέρει πού, που κατέληξε με ποιός ξέρει πόσες σφαίρες στην μέση του δρόμου. Τί τηλεοπτικό μέλι είναι αυτό που έχει αυτή η ιστορία και δείχνουν συνέχεια καινούργια επισόδεια; Me están jodiendo la existencia, καλά τα λέει ο Plá...

Monday, February 23, 2009

Eden à l'Ouest ή Exils;



Ο Παράδεισος στη Δύση του Κώστα Γαβρά, μου έφερε έντονα στο μυαλό το Exils του Tony Gatlif που παίχτηκε και στην Ελλάδα πριν 3-4 χρόνια. Με την αντίθετη φορά, οι πρωταγωνιστές μετανάστες γυρεύουν την Ιθάκη τους παλεύοντας να επιβιώσουν στο σύγχρονο δυτικό κόσμο.

Η ταινία του Γαβρά πιο "δυτικού" προσανατολισμού, χωρίς μεγάλες εξάρσεις, καταγράφει την πραγματικότητα ενός "παράνομου" μετανάστη με σαφήνεια χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές και μελοδραματισμούς. Αφήνει πολλά σημεία για προβληματισμό, κινείται όμως σε ήπια πλαίσια, δεν είναι μια δυνατή γροθιά στο στομάχι και δεν "ταξιδεύει" τον θεατή.

Η ταινία του Gatlif, αντίθετα -αν και ίσως όχι τόσο άρτια γυρισμένη όσο αυτή του Γαβρά- έχει σκηνές που απογειώνουν, έχει μια εσωτερική ποίηση που καλύπτει τα όποια της ελαττώματα. Ισως βοηθά πολύ και η μουσική που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.



Ο Ηλίας του Γαβρά, ερχόμενος από μια χώρα χωρίς όνομα, μιλώντας μια γλώσσα που δεν είναι ξεκάθαρη, κυνηγά το όνειρο, την καλύτερη ζωή σε ένα "Παρίσι", στη δυτική κοινωνία που από την πρώτη στιγμή δεν του κρύβει το σκληρό στυγνό πρόσωπό της.

Το ζευγάρι της ταινίας του γεννημένου στο Αλγέρι και με στοιχεία τσιγγάνικης καταγωγής Gatlif, ο Zano και η αγαπημένη του Naïma, είναι μετανάστες δεύτερης γενιάς που ζουν στην φυλακή του Παρισιού και προσπαθούν να ξεφύγουν, αναζητώντας τις ρίζες τους και αυτές των προγόνων τους στην πάτρια γη.

Το ταξίδι από και προς ... οι συνθήκες παρόμοιες ... ανισότητα, φτώχεια, μιζέρια, φόβος, σκληρότητα, καλωσύνη, αγάπη, μίσος, σεξ, κοροϊδία, απιστία ... άνθρωποι που κινούνται στα όρια, ρατσισμός, ξενοφοβεία και οι πρωταγωνιστές πάντα εξόριστοι ... όπου και αν βρίσκονται ... ο αγώνας της επιβίωσης είναι κοινός για το ανθρώπινο γένος από καταβολής κόσμου. Μήπως τελικά, κατά κάποιον τρόπο οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σαν τους νομάδες; Ταξιδεύουμε -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- ψάχνοντας να βρούμε μια όαση (οικονομική πλέον) και στην πορεία ακυρώνουμε ή κόβουμε τις ρίζες μας σε μια προσπάθεια ομογενοποίησης, χάνουμε τον εαυτό μας, την ταυτότητά μας, γινόμαστε όλοι κυνηγοί του "αμερικάνικου ονείρου". Αν όμως δεν γνωρίζουμε ποιοί είμαστε και από πού ερχόμαστε, τότε πώς ακριβώς θα βρούμε πού θέλουμε να πάμε; Μήπως τελικά η "κατάρα" του σύγχρονου μέλους του "Παραδείσου στη Δύση" είναι να νοιώθει πάντα παραπλανημένος και εξόριστος, ακόμα και όταν φτάσει στην Ιθάκη του;



Αξίζει πιστεύω να δούμε όλοι την ταινία του Γαβρά, που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους. Αν και δεν λέει κάτι καινούργιο ή δεν το βλέπει από μια ανατρεπτική ή διαφορετική οπτική γωνία, το παραθέτει αρκετά ολοκληρωμένα και με τρόπο που να μπορεί να το παρακολουθήσει ο θεατής χωρίς να νοιώσει ούτε λεπτό ότι "ταλαιπωρείται" με όποιο τρόπο. Στο τέλος όμως, μένει σιωπηλός, γιατί είναι πολλά τα θέματα που έχουν ανοίξει έστω και από μια κλειδαρότρυπα. Ιδιαίτερα αυτήν την εποχή που ανόητες φούσκες τύπου Vicky Cristina Barcelona ή αμερικάνικα μελοδράμματα τύπου Revolutionary Road είναι αυτά που βλέπουμε στους κινηματογράφους, ο Παράδεισος στη Δύση μπορεί να μας φανεί σε επίπεδο θεατή σαν το "Παρίσι" του Ηλία, πριν του διαλύσει με το ραβδί του το όνειρο ο (κακός ή καλός;)Μάγος του παραμυθιού.

Και βέβαια, όσοι δεν έχουν δει το Exils, υποθέτω ότι υπάρχει σε dvd. Ισως όχι ο ιδανικός τρόπος για να "ζήσει" κανείς μια σκηνή σαν αυτήν που πέφτουν σε τρανς οι πρωταγωνιστές μέσα από τον αρχέγονο χορό, πάντως με κλειστά τα τηλέφωνα και χωρίς εξωτερικές ενοχλήσεις, είναι μια ταινία που αξίζει τον κόπο να δούμε και -κυρίως- να ακούσουμε!



ΥΓ. Ποιά σκηνή θα μου μείνει αξέχαστη από τον Παράδεισο του Γαβρά; Εκεί που αποτυπώνεται η σύγχρονη βία, όταν οι γάλλοι αστυνομικοί πετούν μια χειροβομβίδα και τινάζουν στον αέρα το τροχόσπιτο των Τσιγγάνων, για να τους τιμωρήσουν επειδή βοήθησαν σε κάποια φάση τον Ηλία να το σκάσει από ένα μπλόκο. Τα εξιλαστήρια θύματα, η εύκολη λεία για την άσκηση βίας και εξουσίας. Ολοι κινδυνεύουμε να γίνουμε ανά πάσα στιγμή "Τσιγγάνοι" και το πιο θλιβερό είναι ότι δεν το γνωρίζουμε ή δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε...

Exils - Original Soundtrack

Friday, February 20, 2009

Γκιούλμπασι (μάλλον)

Δεν είμαι απολύτως βέβαιη ότι το φαγητό που θα περιγράψω λέγεται γκιούλμπασι, είχα πάντα την εντύπωση ότι διάφορα κρεατικά μαγειρεμένα μαζί σε λαδόκολλα ή σε γάστρα εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία.
Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να το πετύχω αφαιρώντας κάποια υλικά (κρεμμύδια και μαϊντανό) που το χαλούσαν. Το κακό είναι ότι αυτός που μου έκανε παράπονα και μου έλεγε "βγάλε τα κρεμμύδια, του αλλάζουν τα φώτα" δεν είναι πια εδώ για να το δοκιμάσει και ομολογώ ότι η επιτυχία στην κουζίνα χθες ήταν γλυκόπικρη και η απουσία πολύ έντονη.
Ας μην μακρηγορώ όμως και ας περάσω στην συνταγή.

Για τη συγκεκριμένη γάστρα χρειάστηκα:
800 γρ. μοσχάρι (ποντίκι μου έβαλαν αν και ζήτησα άπαχο, γιατί θα γινόταν μου είπαν στο χασάπη πολύ ξερό)
800 γρ. χοιρινό (εδώ δεν υποχώρησα και μου έβαλαν μπούτι, δεν μπορώ τα λίπη)
800 γρ. αρνάκι (τόσο ήταν ακριβώς το βάρος από ένα μπουτάκι)
4-5 ντομάτες ξεφλουδισμένες και χονδροκομμένες
4-5 πιπεριές πράσινες χονδροκομμένες
4-5 σκελίδες σκόρδο (χωρίς τη ρίζα τους) ψιλοκομμένες
300 γρ.κεφαλοτύρι Κεφαλληνίας
350 γρ.ρεγκάτο
κρασί κόκκινο
αλατοπίπερο, κόλιανδρο σε κόκκους ολόκληρους, πάπρικα γλυκειά, ρίγανη
ελαιόλαδο

Εβαλα από το βράδυ σε πορσελάνινο μπωλ σε μαρινάδα τα κρέατα (το μοσχάρι και το χοιρινό κομμένα σε μεγάλους κύβους, το αρνί κομμένο σε φέτες αφού το μπούτι ήταν μικρό) με το ελαιόλαδο, το κόκκινο κρασί, το αλατοπίπερο, τη ρίγανη, τον μπόλικο κόλιανδρο και την πάπρικα. Τα φύλαξα στο ψυγείο, για 12 ώρες.
Αρχικά προβληματίστηκα αν έπρεπε να βάλω και την μαρινάδα στη γάστρα, γιατί θυμόμουν (είχα πολλά χρόνια να το φτιάξω επειδή κάτι δεν μου πολυάρεσε και έτσι είχα κενά για την προετοιμασία) ότι έβγαζε πολύ ζουμί στην διάρκεια του ψησίματος. Τελικά την έριξα, αλλά κάποια στιγμή στα μισά του ψησίματος αφαίρεσα 3 κουτάλες σούπας (του σερβιρίσματος τις βαθειές) υγρά, οπότε ίσως καλύτερα να το αποφύγετε να ρίξετε την μαρινάδα, κρατήστε την όμως αν χρειαστεί να προσθέσετε κάτι κατά τη διάρκεια του ψησίματος.
Εβαλα λοιπόν στη γάστρα όλα τα υλικά της μαρινάδας και πρόσθεσα έξτρα μπαχαρικά, λίγο λάδι, τις ντομάτες, τις πιπεριές και το σκόρδο. Εβαλα την μισή περίπου ποσότητα από τα τυριά κομμένα σε μεγαλούτσικους κύβους. Ομως, στη διάρκεια του ψησίματος εξαφανίστηκαν! Δεν έλειωσαν, απλά δεν τα έβλεπα, παρότι ειδικά το κεφαλοτύρι μου το είχαν προτείνει για καταλληλότερο επειδή δεν λειώνει στο ψήσιμο. Φαντάζομαι όμως ότι έτσι πήραν γεύση τα κρέατα, οπότε βάλτε την μισή ποσότητα στην αρχή και μισή ώρα πριν γίνει το φαγητό, όταν θα το ξεσκεπάσετε, προσθέστε και την υπόλοιπη, για να λειώσουν όμορφα τα τυράκια και να κάνουν αυτήν την εκπληκτική κρούστα ανάμεσα στα κομμάτια του κρέατος και των λαχανικών.
Εκλεισα τη γάστρα με το καπάκι και έψησα στους 170 βαθμούς (δεν είναι δυνατός ο φούρνος μου, αρχικά το είχα στους 150 αλλά επί 40 λεπτά δεν είχε καν ζεσταθεί το περιεχόμενο της γάστρας οπότε το δυνάμωσα 20 βαθμούς για σιγουριά) για 3 ώρες. Στη συνέχεια, αφού πρόσθεσα τα υπόλοιπα τυριά ελπίζοντας να μην "εξαφανιστούν" και αυτά, την ξεσκέπασα, το δυνάμωσα στους 180 βαθμούς και έψησα για άλλη μισή ώρα, στο περίπου.
Μου έκανε εντύπωση ότι ψήθηκαν καλά όλα τα κρέατα χωρίς όμως να λειώσουν, παρότι ήταν από διαφορετικά είδη. Τα λαχανικά άφησαν τα αρώματά τους χωρίς να κυριαρχούν και τα τυριά έδωσαν την τελική πινελιά νοστιμιάς.
Δεν τσικνήσαμε τελικά με την παραδοσιακή έννοια του ψητού κρέατος, αφού ανακαλύψαμε ότι είχε χαλάσει η ψησταριά μας, το κρεατάκι μας πάντως το ευχαριστηθήκαμε ιδιαιτέρως.

Wednesday, February 18, 2009

Μεξικάνικη πινελιά σε πνεύμα σουβλακόπιττας με γύρω γύρω όλοι

Ενας εύκολος τρόπος να μαζευτούν φίλοι ένα μεσημέρι Κυριακής χωρίς να χρειάζονται ιδιαίτερα δύσκολα, περίπλοκα, πολύωρα και κουραστικά μαγειρέματα, είναι το μεξικάνικο "junk food" σε σπιτική εκδοχή.
Μην γελιόμαστε, η κουζίνα του Μεξικό δεν είναι μόνο νάτσος, τορτίγιας με γέμιση και μπουρίτος. Αυτά είναι ένα μικρό μέρος της, το οποίο όμως μπορεί να αποτελέσει ένα εντυπωσιακό θεματικό πυρήνα για το τραπέζι μας, να δημιουργήσει ένα συμμετοχικό κλίμα και να βοηθήσει να περάσουμε όλοι καλά, μαζί και ο μάγειρας ή η μαγείρισσα που συνήθως όταν φτάνουν οι πρώτοι καλεσμένοι είναι πτώματα από την κούραση!
Ετοιμάζουμε τις γεμίσεις από την προηγούμενη μέρα και έτσι ανήμερα έχουμε μέχρι το μεσημέρι χρόνο για να φτιάξουμε μόνο τη σαλάτα, το γκουακαμόλε, να στρώσουμε το τραπέζι και να περιποιηθούμε τον εαυτό μας!
Οι καλεσμένοι σερβίρονται μόνοι τους, μπορεί να γίνει και ένας ελαφρύς πανικός κατά τη διάρκεια του φαγητού επειδή όλοι θέλουν να βάλουν τα πάντα παντού, οπότε επικρατεί ένα συνεχές βουητό, ένα πήγαινε-έλα σκευών σερβιρίσματος και ... γιατί όχι; Ενα πήγαινε-έλα φίλων * που πάνε γύρω γύρω όλοι στο τραπέζι για να μπορέσουν να φτιάξουν τη δική τους γέμιση σύμφωνα με το γούστο της στιγμής, μπερδεύονται με τους δίπλα, καμμιά φορά διεκδικούν ως και σθεναρά την τελευταία κουταλιά ξινής κρέμας και κάνουν κόντρες ποιος θα φτιάξει το πιο ψηλό βουναλάκι στο πιάτο του!
Είναι διασκεδαστικό (όπως θα έπρεπε να είναι το φαγητό ένα κυριακάτικο μεσημέρι που μοιραζόμαστε με δικούς μας ανθρώπους), οι διαφορετικές γεύσεις και συνδυασμοί κάνουν το τελικό αποτέλεσμα πιο ενδιαφέρον και τελικά όλοι τρώνε περισσότερο από όσο θα ήθελαν ή από όσο αντέχουν, οπότε έχετε έτοιμες τις σόδες μετά την τεκίλα και τα φρούτα και αφήστε το επιδόρπιο για κάποια άλλη στιγμή.
Ξεξινάμε με τα νάτσος, αν και καλό είναι να βγάλουμε όλα τα φαγητά μαζί στο τραπέζι, για να μην σπαταλούνται θερμίδες σε χαζομάρες. Θα μπορούσαμε να στρώσουμε πάνω σε νάτσος γλυκό τυρί τριμμένο, λίγη καυτερή σάλτσα, κάποια κομμένα jalapeños (μεξικάνικες καυτερές πιπεριές που πωλούνται σε βαζάκι) και να τα ζεστάνουμε για 1 λεπτό στα μικροκύματα, ίσως και λίγο γκουακαμόλε μετά, αλλά καλύτερα να το αποφύγουμε γιατί στο τέλος θα μας μείνουν τα υπόλοιπα φαγητά άθικτα.
Το γκουακαμόλε είναι στην ουσία λιωμένα αβοκάντος με λεμόνι. Τα υπόλοιπα υλικά είναι θέμα αυτοσχεδιασμού. Εγώ προτιμώ να κάνω ένα είδος σαλάτας γκουακαμόλε και όχι την σκέτη αλοιφή. Το πιο σημαντικό είναι να έχουν ωριμάσει καλά τα αβοκάντος, τα οποία φροντίζουμε να έχουμε αγοράσει τουλάχιστον μια εβδομάδα νωρίτερα αφού είναι σαν ξύλα και να παρακαλούμε να γίνουν στην ώρα τους! Κάποια στιγμή τα έβαλα σε γιάλινη πιατέλλα στο πάνω μέρος του ψυγείου και ωρίμασαν πολύ γρήγορα, μέσα σε 2 μέρες. Αναγκάστηκα να τα βάλω στο ψυγείο μέχρι να τα χρησιμοποιήσω. Η φίλη μου η Μαρία έδωσε την εξήγηση ότι "έγιναν" γιατί σε εκείνο το σημείο καταλήγει όλη η ζέστη της μηχανής του ψυγείου και μου φαίνεται μια λογική άποψη. Εχω ακούσει ότι και αν βάλουμε ένα μήλο δίπλα τους θα επιταχυνθεί η διαδικασία ωρίμανσης, αλλά δεν το έχω ποτέ δοκιμάσει.
Στη συγκεκριμένη σαλάτα γκουακαμόλε έχω λειώσει 7 αβοκάντος, 3-4 κουταλιές από ένα εξαιρετικό γιαούρτι που θα αναφερθώ αμέσως μετά, 4 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα, λίγο σκόρδο, μισή κόκκινη και μισή πράσινη πιπεριά, 1 ντομάτα ξεφλουδισμένη και κομμένη σε κύβους, ταμπάσκο, σκόνη κόλιανδρου, λεμονοχυμό (2 λεμόνια) και αλάτι. Αν είχα βρει και φρέσκο κόλιαντρο θα ταίριαζε πολύ. Αυτό το μείγμα το "ακούμπησα" σε ένα στρώμα από ψιλοκομμένο μαρούλι με άνιθο και φρέσκα κρεμμυδάκια. Χρειάστηκε να γίνει αγώνας για το ποιός θα φάει την τελευταία κουταλίτσα. Είχα υπολογίσει 1 αβοκάντο για τον καθένα, αλλά προφανώς δεν φτάνει, έχει πολύ "πέραση".Σε πολλές συνταγές -και στα ελληνικά- βλέπουμε να γίνεται αναφορά ξινής κρέμας, sour cream κλπ. Πολλές φορές έχουν αναφερθεί διάφορες πηγές για να βρούμε το σχετικό υλικό, ή άλλες εναλλακτικές προτάσεις όπως η σμετάνα που έχει το πολωνέζικο μπακάλικο στην Αρμοδίου και στην Αχαρνών. Για πρώτη φορά στα χρονικά μου σαν μαγείρισσα, θεωρώ ότι έκανα την τέλεια απομίμηση ξινής κρέμας χρησιμοποιώντας ένα καταπληκτικό γιαούρτι που κυκλοφορεί στα Carrefour.
Με χαμηλά λιπαρά, "ζουμερό" χωρίς να βγάζει υγρά, ελαφρύ στη γεύση αλλά όχι άνοστο, αφράτο, νόστιμο, τρώγεται σκέτο, σε γκρατέν και σίγουρα σε ό,τι χρειάζεται ξινή κρέμα. Χτύπησα μια μικρή κρέμα γάλακτος με χαμηλά λιπαρά, πρόσθεσα μισό κιλό από αυτό το επιδόρπιο γιαουρτιού που στα γαλλικά αναφέρεται σαν φρέσκο τυρί, χυμό από 1 λεμόνι (ίσως και περισσότερο, δεν θυμάμαι γιατί το δοκίμαζα), αλάτι, συνέχισα για λίγο το χτύπημα και βγήκε ένα απίστευτα αφράτο, λευκό ... χιόνι που ενθουσίασε τους πάντες. Εκεί να δείτε αγώνας για την τελευταία ... γλυψειά! Τελικά, τα πιο εύκολα είναι και τα πιο "πιασσάρικα" στα τραπέζια, εκ των υστέρων σκέφτηκα ότι έπρεπε να έχω ετοιμάσει μια σκάφη ξινής κρέμας, μια σκάφη γκουακαμόλε και να τελειώνω εκεί.
Απαραίτητο υλικό "βάση" για οτιδήποτε μεξικανοειδές φαγητό είναι ο πουρές μαύρων φασολιών. Τα οποία στάθηκε αδύνατο να βρω, παρότι έψαξα στο La Tienda στο Παγκράτι, στο Mega AB, στο Carrefour, στον Σκλαβενίτη, στο Παντοπωλείο Μεσογειακής Διατροφής και στον Κουκά στην Πατησίων. Η μόνη ελπίδα μου για το μέλλον είναι να μου φέρει ο Γιάννης από το προσεχές ταξίδι του στην Καστοριά! (Για ποιόν χτυπά η καμπάνα querido Μπάρμπα από την Κορώνη;) Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα χάνδρες. Τις έβαλα για 1 1/2 μέρα στο νερό (κάτι προέκυψε και δεν μπόρεσα να τις βράσω στις 12 ώρες) και στη συνέχεια τις έβρασα στη χύτρα ταχύτητας μαζί με 3 κρεμμύδια ολόκληρα, 2 καρότα, 2 κλωνάρια σέλερι και 2 φύλλα δάφνης. Στα 20 λεπτά στράγγισα τα φασόλια κρατώντας το ζωμό για να κάνω τα υλικά πουρέ στην μουλινέττα, αφού αφαίρεσα τα φύλλα δάφνης. Χρειάζεται να είναι κάπως αραιό το μείγμα, διαφορετικά βγαίνει κάπως σβολιασμένος ο πουρές. Στο ίδιο σκεύος με λίγο ελαιόλαδο μαγείρεψα για λίγο τον πουρέ, προσθέτοντας 2 αποξηραμένες μικρές πιπερίτσες, πάπρικα, τσίλις, γαρύφαλλο και μπαχάρι σε σκόνη, αλατοπίπερο και κύμινο.
Αν τον ήθελα πιο γευστικό αλλά και πιο βαρύ, θα μπορουσα να έχω πρώτα σωτάρει κρεμμύδια και σκόρδα και αφού μαγειρευτούν τελείως να προσθέσω τον πουρέ και να μαγειρέψω για λίγο με το ελαιόλαδο.
Μία γέμιση με λαχανικά είναι απαραίτητη, ιδίως αν στην παρέα υπάρχουν κάποιοι που δεν ενθουσιάζονται με το κρέας. Η επιλογή υλικών ανάλογα με τα γούστα μας. Αυτή τη φορά σώταρα σε ελαιόλαδο μπόλικα χονδροκομμένα κρεμμύδια και μερικές σκελίδες σκόρδου (από τις οποίες αφαίρεσα την φύτρα) κα στη συνέχεια πρόσθεσα αρκετές κόκκινες και πράσινες πιπεριές κομμένες σε λωρίδες. Αφού μαλάκωσαν ελαφρά πρόσθεσα αρκετά φρέσκα μανιτάρια σε φετάκια, καλαμπόκι και κόκκινα φασόλια κονσέρβας, καθώς και έτοιμη σάλτσα ντομάτας σε γυάλινο βάζο (ντροπή μου, αλλά αφενός βιαζόμουν και αφετέρου επειδή ήταν και το τελευταίο πιάτο που ετοίμαζα, ένοιωθα πια κουρασμένη και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση). Μου φάνηκε κάπως αδύναμη η γεύση και έτσι κατέληξα να προσθέσω λίγο ταμπάσκο και αρκετά jalapeños κομμένα σε ροδέλες (μοιάζουν στην όψη με τις ελιές σε ροδέλες και στα αγγουράκια τουρσί, αλλά προσοχή, είναι αρκετά καυτερές πιπεριές). Από μπαχαρικά και μυριστικά έβαλα θυμάρι, βασιλικό, μπόλικη πάπρικα καπνιστή, μοσχοκάρυδο, πέρι πέρι και αλάτι.
Προτίμησα να προσφέρω μια γέμιση με απαλή γεύση, για να μην είναι όλα τα φαγητά "τούρμπο" από τα πολλά μπαχαρικά, μυριστικά και τις καυτερές γεύσεις. Το κοτόπουλο ήταν το καλύτερο υλικό, 1400 γρ.στήθος φιλέτο Μιμίκος. Το άφησα για λίγες ώρες να μαριναριστεί σε γάλα, ανακατεμένο με ελαιόλαδο και αρκετή ψιλοκομμένη ρίζα τζίντζερ. (Ταυτόχρονα έφτιαξα και ένα δυναμωτικό ρόφημα με ένα μεγαλούτσικο κομμάτι ψιλοκομμένου τζίντζερ και μελιού, που αφενός με ζέστανε και αφετέρου λειτούργησε σαν ένεση ενέργειας. Πρόσθεσα -για να μην πάει και χαμένο- ένα φακελάκι της Wittard ρόφημα με τζίντζερ κλπ που μου έφεραν από την Σκωτία πριν λίγες μέρες και προέκυψε παντελώς άχρωμο και άοσμο, μια γευστική και μυριστική απογοήτευση!)
Σώταρα το κοτόπουλο κομμένο σε μικρά κομμάτια και αφού πήρε χρώμα πρόσθεσα 4 χονδροκομμένα κρεμμύδια. Εσβησα με λευκό κρασί και worcestershire sauce και πρόσθεσα 4 κόκκινες πιπεριές κομμένες σε τετράγωνα σχήματα. Εριξα λίγο ακόμα φρέσκο τζίντζερ, πάπρικα, αλατοπίπερο και ρίγανη. Οταν ήταν έτοιμο, μετά από 40 λεπτά αν θυμάμαι καλά, ανακάτεψα σε μισό φλυτζάνι γάλα 2 κουταλάκια γλυκού κορνφλάουρ και τα έριξα στο κοτόπουλο αφού χαμήλωσα πολύ τη φωτιά, καθώς και αρκετά flaked αμύγδαλα. Ανακάτεψα για 3-4 λεπτά και έτοιμο το κοτόπουλο.
Η τελευταία γέμιση έπρεπε να ταιριάζει κάπως στα μεξικάνικα στάνταρτς που έχουμε στο μυαλό μας, δηλαδή κρέας και τσίλις! Κιμάς μοσχαρίσιος λοιπόν, γύρω στα 1200 γρ., τον οποίο σώταρα σε ελαιόλαδο και -ναι, το ομολογώ!- λίγο βούτυρο φρέσκο για την μυρωδιά. Μόλις πήρε χρώμα, πρόσθεσα 3 χονδροκομμένα κρεμμύδια και 3 σκελίδες σκόρδο από όπου είχα αφαιρέσει τη φύτρα. Εσβησα με τεκίλα, πίνοντας και 2-3 σφηνάκια για να μπω στο κλίμα και να μου έρθει πιο εύκολα η μαγειρική έμπνευση. Στη συνέχεια πρόσθεσα ψιλοκομμένα ντοματάκια κονσέρβας και 1 πελτέ στην συσκευασία μίνι πυραμίδας. Εβαλα ψιλοκομμένο σέλερι, 2-3 καυτερές πιπεριές, ταμπάσκο, κόλιανδρο, κύμινο, ελάχιστη κανέλλα, μπαχάρι και αλατοπίπερο και λίγη ζάχαρη. Λίγο ξύδι βαλσαμικό και προς το τέλος πολύ ψιλοκομμένο μαϊντανό. Το μαγείρεψα σε χαμηλή φωτιά για μια ώρα στο περίπου. Μου φάνηκε όχι αρκετά καυτερό, οπότε πρόσθεσα στο τέλος και τσίλις. Οταν το έβγαλα από τη φωτιά το φοβηθήκαμε ότι θα έβγαινε πολύ καυτερό, αλλά μέχρι την επομένη που το σέρβιρα είχε καλμάρει η πιπεράδα του.
Σέρβιρα τις γεμίσεις με μπόλικες τορτίγιας (προτίμησα 2 διαφορετικές μάρκες και μεγέθη, για να έχουμε δυνατότητα επιλογής) και τάκος. Τις τορτίγιας πριν κάτσουμε στο τραπέζι τις ζέστανα (αφού τις κάλυψα με το ειδικό σκέπαστρο) για 1 1/2 λεπτό στα μικροκύματα και τις ακούμπησα σε πιάτο που είχα βρέξει με καυτό νερό, για να διατηρήσουν για λίγο μια θερμότητα.
Μαζί με τα διάφορα σέρβιρα και κάποιες έτοιμες σάλτσε, τα υπόλοιπα jalapeños, καθώς βέβαια και τα 2 είδη ταμπάσκο που κυκλοφορούν στην αγορά, αλλά τελικά τις έτοιμες σάλτσες ούτε που τις ανοίξαμε.
Χρησιμοποιήσαμε όλοι μπόλικο τριμμένο τυρί (γκούντα μαζί με ρεγκάτο). Αφού απλώναμε τον πουρέ φασολιού στην τορτίγια, στη συνέχεια προχωρούσαμε στη γέμιση της αρεσκείας μας, από πάνω μαρούλι με φρέσκα κρεμμυδάκια και άνιθο, στη συνέχεια τυρί και τέλος γκουακαμόλε ή/και ξινή κρέμα. Κάποιοι αρχικά προσπάθησαν να τυλίξουν τις τορτίγιας σαν σουβλάκια αλλά επέμεινα να δοκιμάσουν την "ξαπλωτή" λύση, που παίρνει μεγαλύτερη ποσότητα γέμισης και κόβεται και τρώγεται με το μαχαιροπήρουνο, χωρίς να πασαλείβεται κανείς με τα διάφορα ζουμιά που τρέχουν από τα μεξικάνικα σουβλάκια, ειδικά όταν είναι γεμισμένα με ελληνική απλοχεριά! Το καλύτερο θα ήταν να είχα τηγανίσει και κάποιες τορτίγιας ώστε να έχουμε τοστάδας, αλλά με το τηγάνι δεν τα πήγα ποτέ καλά και εξάλλου είπαμε, το θέμα είναι να ευχαριστηθεί και η μαγείρισσα και να μην μυρίζει Chanel τηγανέλ Νο 5.
Μια σαλάτα με διάφορα λαχανικά, φλούδες παρμεζάνας, φυστίκια αιγίνης, ξύδι βαλσαμικό, ελαιόλαδο, μέλι και λίγους κόκκους κόλιανδρους συνόδευσε το μεξικάνικου τύπου γεύμα μας, με διακοσμητική πινελιά του άνδρα του σπιτιού, που επέμεινε να βάλουμε τα ντοματάκια με τα κοτσάνια τους και όλοι στη συνέχεια παραπονιόμασταν για την αυθαιρεσία του καλλιτέχνη όταν προσπαθούσαμε να τα καθαρίσουμε.
* Επιβάλλεται οι συμμετέχοντες στο τραπέζι με μεξικάνικες πινελιές να γνωρίζονται χρόνια και να νοιώθουν άνετα μεταξύ τους, καθώς και να μην είναι πολύ παραδοσιακοί με την "ελληνική έννοια" στο φαγητό τους. Αν υπάρχει και κάποιος που να γνωρίζει ισπανικά, ιδανική μουσική συνοδεία είναι το βαρύ πυροβολικό της canción ranchera που πρέπει όμως να μεταφράζεται ταυτόχρονα, γιατί όλη η ουσία βρίσκεται στους απίστευτους στίχους! Εννοείται ότι οι ανήλικοι πρέπει να απομακρύνονται από το τραπέζι την ώρα της μετάφρασης...

Paquita La Del Barrio - Tres Veces Te Engañé

Tres veces te engañé
tres veces te engañé
la primera por coraje
la segunda por capricho
la tercera por placer.
Tres veces te engañé
tres veces te engañé
y después de esas tres veces
no quiero volverte a ver.
¿Me estás oyendo inútil?
Bueno para nada, pa'puras vergüenzas.

(Τρεις φορές σε ξεγέλασα -κεράτωσα εννοεί προφανώς-
τρεις φορές σε ξεγέλασα
την πρώτη από θάρρος
την δεύτερη από καπρίτσιο
την τρίτη γιατί έτσι γούσταρα.
Τρεις φορές σε ξεγέλασα
τριες φορές σε ξεγέλασα
και μετά από αυτές τις τρεις φορές
δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ.
Με ακούς άχρηστε;
Που είσαι άξιος για το τίποτα, μόνο για καθαρές ξεδαντροπιές.)

Για το τέλος αφήσαμε μια ήπια γλυκούτσικια tequila mixta, την Extra Gold Sauza, που σύμφωνα με τους μεξικανικούς νόμους έχει περιεκτικότητα μπλε αγαύης 51% το λιγότερο. Ταίριαξε υπέροχα με λεπτές φέτες πορτοκαλιού, πασπαλισμένες με κανέλλα, αλλά και με κομμάτια μαύρης σοκολάτας. Και μην βλέπετε τις μεξικάνικες τελενοβέλλας... η τεκίλα δεν πρέπει να κατεβαίνει στο λαρύγγι μια κι έξω. Πρέπει να την αφήνουμε για λίγο στο στόμα, να την γευόμαστε, να την μυρίζουμε, να την αφήνουμε να μας κερδίσει με την ζεστή δυνατή γεύση της, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε και τελείωμα καραμέλλας.

Το πιο κατάλληλο "κλείσιμο" τί άλλο θα μπορούσε να είναι;

México lindo y querido

"Παραδοσιακό" (τί σημαίνει άραγε αυτή η λέξη;) αγαπημένο τραγούδι από τους αξέχαστους Jorge Negrete και Pedro Infante που οι στίχοι στο ρεφραίν πάνε κάπως έτσι:
Μεξικό όμορφο και αγαπημένο αν πεθάνω μακρυά από σένα, ας πουν ότι κοιμάμαι και ας με φέρουν εδώ!
PS. ¡Muchísimas gracias Silvano, Rosario y Pedro!

Wednesday, February 11, 2009

Εδώ, οποιαδήποτε νύχτα μπορεί να βγει ο ήλιος

Τον Albert Plá i Álvarez τον ακούσαμε στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ταινία του Pedro Almodóvar "Carne Trémula" να τραγουδά "Να υποφέρεις όπως εγώ".

Καταλανός, γεννημένος το 1966 στο Sabadell, αντισυμβατικός, ένας κιθαρωδός πανκιό που έχει έρθει πολλές φορές σε ρήξη με το όποιο σύστημα, καλλιτέχνης με πολλές πλευρές, γράφει στίχους, μουσική, τραγουδά, έχει ασχοληθεί με τον κινηματογράφο και το θέατρο. Ισως από τις πιο ποιητικές φυσιογνωμίες στο χώρο της μουσικής της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, ο Plá έχει μια παράξενη ευαισθησία που θα μπορούσε να αγγίξει και κάποιες βαθειά κρυμμένες χορδές μας.

Αδιόρθωτος ονειροπόλος ή ψυχοπαθής; Ποιός ξέρει...

Το 2002, στο δίσκο του "Anem al llit" (Πάμε στο κρεβάτι) τραγουδά 8 νανουρίσματα στα καταλανικά και 2 στα καστεγιάνο με την συμμετοχή του Gerard Quintana, πρώην των Sopa de Cabra. Τον ακούμε από αυτή τη δουλειά σε ένα όμορφο "παραμύθι", το "Qualsevol Nit pot Sortir el Sol" που τραγουδήθηκε από τον Jaume Sisa και έγινε ιδιαίτερα αγαπητό στην Ισπανία κάποιες δεκαετίες πριν, γύρω στο 70. Ο Sisa, όταν ο Plá προσέφερε στον κόσμο την δική του εκδοχή, αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση και επιρροή σε αυτήν την ερμηνεία που την θεώρησε περισσότερο σαν ένα αστείο. Και όμως... ακούστε και τους δυο και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Ο Albert Plá νομίζω ότι ακούγεται πολύ πιο πειστικός στην "πρόσκλησή" του.

Albert Pla - Qualsevol nit pot sortir el sol

Jaume Sisa - Qualsevol nit pot sortir el sol

Οι στίχοι μιλούν για μια γιορτή που γίνεται μια καθαρή και ήσυχη νύχτα, όπου το Φεγγάρι φωτίζει και οι καλεσμένοι αρχίζουν να γεμίζουν το σπίτι με χρώματα και αρώματα. Εμφανίζονται όλοι οι ήρωες των αγαπημένων μας παραμυθιών, από την Σταχτοπούτα μέχρι τον Γκιούλιβερ και ο τραγουδιστής τους καλωσορίζει όλους ξεχωριστά και τους υπόσχεται ότι όλοι μαζί θα μετατρέψουν σε καπνό τους καημούς, ότι το σπίτι του είναι και σπίτι τους, αν τα σπίτια ανήκουν τελικά σε κάποιον. Προς το τέλος, εκεί που πιστεύει ότι δεν λείπει πια κανείς, συνειδητοποιεί ότι "ή ίσως... τώρα αντιλαμβάνομαι ότι λείπεις μόνο εσύ. Μπορείς και εσύ να έρθεις αν θέλεις, σε περιμένουμε, όλος ο κόσμος χωρά εδώ. Ο χρόνος δεν μετρά, ούτε ο χώρος. Γιατί εδώ, οποιαδήποτε νύχτα μπορεί να βγει ο ήλιος."

Qualsevol nit pot sortir el sol

Fa una nit clara i tranquil•la,
hi ha la lluna que fa llum.
Els convidats van arribant i
van omplint tota la casa
de colors i de perfums.

Heus aquí la Blancaneus,
en Pulgarcito, els tres Porquets,
el gos Snoopy i el seu secretari Emili
i en Simbad,
l´Ali Babà i en Gulliver.

**Oh! Benvinguts! Passeu, passeu,
de les tristors en farem fum.
Que casa meva és casa vostra
si és que hi ha ... cases d´algú.**

Hola Jaimito ! i Doña Urraca !
en Carpanta i Barba Azul.
I Frankenstein i l´Home Llop,
i el Compte Dràcula i Tarzan
la mona Xita i Peter Pan

La senyora Marieta
de l´ull viu ve amb un soldat.
Els reis d´Orient, Papa Noel,
el Pato Donald i Shin Chan,
la Pepa Maca i Superman.

**Oh! Benvinguts! ... **

Bona nit senyor King Kong,
senyor Asterix i en Taxi Key,
Roberto Alcàzar i Pedrín,
l´Home del Sac i en Patufet,
senyor Xarlot, senyor Obèlix.

En Pinotxo ve amb la Monyos
agafada del bracet,
hi ha la dona que ven globus,
la família Ulises,
i el Capitàn Trueno amb patinet.

**Oh! Benvinguts! ...**

I a les dotze han arribat,
la Fada Bona i la Ventafocs.
En Tom i Jerry,
la Bruixa Calixta.
Bambi, i Moby Dick,
i l´Emperadriu Sissí.

Mortadelo i Filemón
i Guillem Brawn i Guillem Tell.
La Caputxeta Vermelleta,
el llop ferotge i el Caganer,
en Cocoliso i en Popeie.

Oh benvinguts passeu, passeu.
que a casa no hi falta ningú,
o potser sí, ja me n´adono que tan sols
hi faltes tu ...

També pots venir si vols.
T'esperem, hi ha lloc per tots.
El temps no conta ni l´espai ...
Qualsevol nit pot sortir el sol.

Εδώ ακούμε τον Jaume Sisa ,


και εδώ τον Albert Plá, να μας προσκαλούν στην μεγάλη τους γιορτή.


ΥΓ. Χρόνια Πολλά Αρτεμις !

Tuesday, February 03, 2009

“Moscas y Arañas” de Adolfo Bioy Casares


Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες του ΕΑΠ που σπουδάζουν στο τμήμα Lengua y Civilización Españolas και πρέπει να ετοιμάσουν την τρίτη εργασία στην Unidad Temática ΙΣΠ 42 - LITERATURA LATINOAMERICANA II, μπορούν να κατεβάσουν σε μορφή jpg στα ακόλουθα links το διήγημα του Adolfo Bioy Casares "Moscas y Arañas", από το βιβλίο "Historias fantásticas":

Bioy Casares - Historias Fantásticas, εξώφυλλο
Bioy Casares - Historias Fantásticas, στοιχεία έκδοσης
Bioy Casares - Moscas y arañas, 1
Bioy Casares - Moscas y arañas, 2
Bioy Casares - Moscas y arañas, 3
Bioy Casares - Moscas y arañas, 4
Bioy Casares - Moscas y arañas, 5
Bioy Casares - Moscas y arañas, 6
Bioy Casares - Moscas y arañas, 7

Sunday, February 01, 2009

Βρετανικές δουλειές για Βρετανούς εργάτες

Τί γίνεται στην Μεγάλη Βρετανία τους τελευταίους μήνες;

Σε πλωτά ξενοδοχεία μένουν εργάτες από την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις Βρετανών εργατών που χάνουν τις δουλειές τους από τους Ευρωπαίους συναδέρφους και έχουν αρχίσει να μπαίνουν στην αντεπίθεση, ξεκινώντας με απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.

Ο πρωθυπουργός Gordon Brown υπόσχεται "British jobs for British workers". Αν δεν ήταν και "εργατικός", τί ακριβώς θα υποσχόταν στους πολίτες της χώρας του; Μια σφαίρα στον κρόταφο για όλους τους ξένους που τολμούν να αναζητήσουν εργασία στο Ηνωμένο Βασίλειο;

Τί έχουμε να δούμε ακόμα, στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης;

Refinery strikes spread across UK
Protest over foreign labour fear
PM stands by 'British jobs' vow