Ελέφαντες: πουρές και κοκκινιστοί

Αρκετοί από εμάς θυμόμαστε με νοσταλγία τον νοστιμότατο πουρέ φασολιών που συνόδευε τα πιάτα του πρώτου μεξικάνικου εστιατορίου στην Κηφισιά, κάπου γύρω στο 1985. Η ποιότητα των πιάτων αλλά και η ποσότητα των μερίδων δυστυχώς έχουν μπει σε περιόδους ισχνών αγελάδων και έτσι πριν λίγες μέρες -σε μια επίσκεψή μας στο συγκεκριμένο εστιατόριο μετά από 5 χρόνια αποχής- χρειάστηκε να ζητήσουμε επίμονα τον πουρέ και να μας τον σερβίρουν ξεχωριστά, αφού πλέον τον έχουν μεν αφαιρέσει από συνοδευτικό στα πιάτα τους, αλλά όχι και από τον παραπλανητικό κατάλογο στον οποίο εξακολουθεί να αναγράφεται.

Ευκαιρία να φτιάξουμε στο σπίτι τον δικό μας πουρέ που θα συνοδεύσει τις τορτίγιας, τα μπουρίτος και τα τάκος μας. Και μόνος του όμως, τρώγεται ευχάριστα! Το συγκεκριμένο πιάτο το έφτιαξα με ελέφαντες Καστοριάς και όχι με τα red kidney beans που συνηθίζεται, το αποτέλεσμα όμως ήταν εξίσου ικανοποιητικό.

Για μία νύχτα άφησα 400 γρ.ελέφαντες στο νερό να φουσκώσουν, τα σούρωσα το πρωί και τα έβρασα 22' στην χύτρα ταχύτητας με αρκετό νερό. Τα μισά τα χρησιμοποίησα για τον πουρέ και τα υπόλοιπα τα μαγείρεψα όπως τους γίγαντες κοκκινιστά στην κατσαρόλα όμως, δεν ολοκλήρωσα το ψήσιμο στο φούρνο.
Συγκεκριμένα, σε μεγάλη κατσαρόλα σώταρα αρκετά κρεμμύδια χονδροκομμένα και λίγες σκελίδες σκόρδο με αρκετό ελαιόλαδο και αφού πήραν ελαφρύ χρώμα, έσβησα με κόκκινο κρασί και έριξα ντομάτα τριμμένη στον τρίφτη συσκευασμένη. Πρόσθεσα τα φασόλια, λίγο ζεστό νερό, worcestershire sauce, αλάτι, πιπέρι, πέρι πέρι, ρίγανη, ζάχαρη, μοσχοκάρυδο και προς το τέλος ψιλοκομμένο μαϊντανό και άφησα να μελώσει η σάλτσα.

Οσο για τον πουρέ, έγινε ακόμα πιο εύκολα.
Πρόσθεσα σε μια κατσαρόλα τα υπόλοιπα 200 γρ. ελέφαντες, 3 μεγάλα κρεμμύδια χονδροκομμένα, λίγο ελαιόλαδο, νερό να τα σκεπάζει και ένα κύβο βοδινού. Αλατοπίπερο, τσίλις, γαρύφαλλο, κόλιανδρο και τζίντζερ σκόνη, πάπρικα, μοσχοκάρυδο, θυμάρι και τα άφησα να σιγοβράσουν για 45'. Τα έλειωσα στο μούλτι και ξαναέριξα στην κατσαρόλα σε πολύ χαμηλή φωτιά, για 5'. Ετοιμος ο πουρές, αρωματικός και ελαφρά καυτερός.
Ισως αν πρόσθετα λίγο νερό ακόμα και κρέμα γάλακτος, να γινόταν μια συμπαθητική σούπα. Ετσι πάντως, αν είναι αρκετά αραιός, τρώγεται και σαν ντιπ με νατσος.

Το κάπνισμα μας φέρνει ... πιο κοντά

Το κάπνισμα μας φέρνει ... πιο κοντά, μας υπενθυμίζουν "διακριτικά" στο διαφημιστικό αναπτήρα τους οι ιδιοκτήτες Γραφείου Κηδειών σε κάποιο παραθαλάσσιο θέρετρο της Αττικής.


Εξαιρετικό χιούμορ, επιτέλους!

ΥΓ. Χρόνια Πολλά Μαξ!

Όταν ένας φίλος φεύγει...

Στη συναυλία - αφιέρωμα για τα 30 χρόνια μουσικής καριέρας του βενεζολάνου Oscar D'León, θα ήταν καταπληκτική η εκτέλεση αν δεν φώναζε τόσο πολύ στο ντουέτο η συμπατριώτισσά του κουκλάρα Kiara. Στην τρομπέτα -ποιός άλλος;- ο κορυφαίος κουβανός τρομπετίστας Arturo Sandoval.

Το τραγούδι του Alberto Cortez, ένας αποχαιρετισμός.

"Όταν ένας φίλος φεύγει αφήνει πίσω ένα κενό,
που δεν μπορεί να γεμίσει ο ερχομός άλλου"

Cuando un amigo se va

queda un espacio vacío,

que no lo puede llenar

la llegada de otro amigo.

Cuando un amigo se va

queda un tizón encendido

que no se puede apagar

ni con las aguas de un río.

Cuando un amigo se va

una estrella se ha perdido,

la que ilumina el lugar

donde hay un niño dormido.

Cuando un amigo se va

se detienen los caminos

y se empieza a rebelar,

el duende manso del vino.

Cuando un amigo se va

galopando su destino,

empieza el alma a vibrar

porque se llena de frío.

Cuando un amigo se va

queda un terreno baldío

que quiere el tiempo llenar

con las piedras del hastío.

Cuando un amigo se va

se queda un árbol caído

que ya no vuelve a brotar

porque el viento lo ha vencido.

Cuando un amigo se va

queda un espacio vacío,

que no lo puede llenar

la llegada de otro amigo.

Συγκινητική η ερμηνεία του Facundo Cabral με τον Alberto Cortez
 

YΓ. Για τον μπαμπά, τον Νίκο, τον Δημήτρη, τον Γιάννη... τόσους φίλους που έχουν ήδη φύγει γαμώτο...

¡Éste se va conmigo!

"Αυτό θα φύγει μαζί μου", λέει με σπασμένη φωνή και βουρκωμένα μάτια ο Μαέστρος φιλώντας το αγαπημένο του bandoneón, στο Café de los Maestros του Santaolalla.

Café de los Maestros του Gustavo Santaolalla

Σε μία μόνο αίθουσα παίζεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα το Café de los Maestros, η ταινία-ντοκυμαντέρ του Gustavo Santaolalla που μιλά για το τανγκό και τους σημαντικούς Αργεντινέζους καλλιτέχνες που μεσουράνησαν μεταξύ 1940-1960 και άφησαν το στίγμα τους σε αυτόν τον χώρο.

Για όσους στρέφουν το βλέμμα με αγάπη προς την Λατινική Αμερική, θα μπορούσε να γίνει πιο εύκολα αποδεκτή η ταινία χωρίς να βαρυγκομήσουν ιδιαίτερα μια χαμένη έξοδο.

Ο πολύ χαμηλός ήχος στο σινεμά που παίζεται, καθώς και μια άσχημη μυρωδιά (έντονο πρόβλημα αποχέτευσης) που πλανάται στον αέρα, δεν βοηθούν εξ αρχής τους θεατές.

Και πάμε στην ουσία. Οσοι έχουν δει το Buena Vista Social Club ή ταινίες αργεντίνικες γύρω από το τανγκό και το παρελθόν (όπως το Bar "El Chino") θα απογοητευθούν αν περιμένουν το ίδιο νεύρο και το ίδιο πάθος.

To Café de los Maestros "σώζεται" κυρίως στο δεύτερο μισό από τους ίδιους τους Maestros πάνω στη σκηνή, όταν πια δεν χοροπηδά σαν χαζό παιδί χαρά γεμάτο (!) ο βραβευμένος με 2 Οσκαρ Gustavo Santaolalla. Και πάλι, τους κόβει άτσαλα τις ερμηνείες ο σκηνοθέτης Miguel Kohan για τους χωρέσει όλους, σαν να προσπαθεί όμως να τους "ξεπετάξει".

Πολύ επιφανειακή η προσέγγιση και η ματιά του Santaolalla από την πρώτη στιγμή, αν σκεφτεί μάλιστα κανείς την έντονη και παθιασμένη ιστορία των ανθρώπων και του κόσμου που προσπαθεί να μας μεταφέρει και να μας δώσει μια πολύ μικρή γεύση.

Ο αμερικανός Ry Cooder τα κατάφερε πολύ καλύτερα στο αντίστοιχο εγχείρημα με τους παππούδες Κουβανούς σε σχέση με τον Αργεντινέζο Gustavo, παρότι ο δεύτερος μιλά για τις ίδιες τις ρίζες του. Ισως γιατί ο Ry αντιμετωπίζει τους Κουβανούς μέσα από τη θολή εικόνα ενός παραμυθιού που του δημιουργεί δέος και θαυμασμό, ενώ ο Santaolalla δεν μπορεί να κρύψει αισθήματα λύπης αλλά και οίκτου, για το ένδοξο παρελθόν των συμπατριωτών του που θάφτηκε στη λήθη και -ίσως- στη μιζέρια.

Η μετάφραση επίσης έχει χονδρές κοτσάνες:
το ντοκυμαντέρ μιλά για το τανγκό και τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του στη χώρα που το γέννησε. Ποιό είναι το βασικό όργανο; Το μπαντονεόν. Από πότε το μπαντονεόν έχει μεταφραστεί ως ακορντεόν στα ελληνικά; Πρόκειται απλούστατα για διαφορετικό όργανο και δεν επιτρέπεται να κακοποιείται και να μεταλάσσεται έτσι ο βασικός "πρωταγωνιστής" του tango, αλλά και του Café de los Maestros. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ζακ Μεναχέμ που μας μύησε μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του στον Αθήνα 9.84 σε αυτό το όργανο και αυτές τις μουσικές, από την "ιεροσυλία". Και πώς το Percal, ένα από τα κεντρικά θέματα-τραγούδια του Alberto Podestá, μεταφράζεται ως λινό όταν μάλιστα το τραγούδι μιλά για ένα φθηνό βαμβακερό τσίτι, με το οποίο παρομοιάζεται η ίδια τη ζωή;

Δεν αρκεί κάποιος να γνωρίζει στοιχειωδώς την γλώσσα στην οποία μεταφράζει για να ασχοληθεί επιτυχώς με το αντικείμενο, όταν μάλιστα μιλάμε για μια γλώσσα που βρίσκει πάνω από 22 διαφορετικές εκδοχές, αναλόγως την ήπειρο και τη χώρα στις οποίες ομιλείται και είναι μία από τις επίσημες γλώσσες. Πρέπει ο "ειδικός" να έχει ασχοληθεί και με τους Πολιτισμούς που κουβαλά η κάθε χώρα, ή τουλάχιστον να έχει μελετήσει το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται το κείμενο που μεταφράζει.

Νομίζω πως όσοι δεν είναι παθιασμένοι "εραστές" του tango, της Λατινικής Αμερικής ή του Buenos Aires (μην περιμένετε να δείτε κάτι ιδιαίτερο για την πόλη στην συγκεκριμένη ταινία), καλύτερα να το δουν σε dvd και να προμηθευτούν οπωσδήποτε την μουσική.

ΥΓ. Στους τίτλους τέλους αναφέρεται ότι ήδη έχουν πεθάνει 3 από τους συμμετέχοντες μουσικούς, μέσα σε αυτούς η σπουδαία Lágrima Ríos -η Perla Negra del Tango- η οποία δεν κατάφερε καν να παρευρεθεί στην συναυλία στο Teatro Colón (από όπου και το μισό περίπου μέρος των γυρισμάτων τον Αύγουστο του 2006). Από αυτής της πλευράς, σημαντική η προσφορά του Santaolalla που όμως δεν την ολοκλήρωσε, καθώς δεν άφησε το όνειρό του να παρασυρθεί από τους ρυθμούς του tango και να απογειωθεί, δεμένος και κρατημένος ίσως στο έδαφος του Los Angeles (όπου ζει πλέον μόνιμα) από τις σιδερένιες μπάλλες των Οσκαρ στα πόδια του.

Ακούμε:

Lágrima Ríos & Aníbal Arias - Vieja Viola

Alberto Podestá - Percal

"Η Νύχτα της Αγάπης μου"

 

Από τα χείλη της όμορφης Estrella Morente, με την βραχνή φωνή των ατρόμητων γηρατειών της Chavela Vargas, με την ξεθωριασμένη από το χρόνο λάμψη ενός Trio Brillante -contra viento y marea- όταν έρχεται αυτή η Νύχτα, τη ζούμε ευχόμενοι να μην τελειώσει...